Zaterdag 14/10/2017: Canyon X, Lees Ferry & boottocht op Lake Powell Omdat het gisteren zo goed is bevallen, gaan we vandaag opnieuw voor een “slot canyon experience”. Er zijn immers genoeg van deze bijzondere ravijnen in de omgeving van Page. De twee bekendste hiervan zijn de Upper en de Lower Antelope Canyons. Die zijn echter volgens de berichten op diverse reisfora de afgelopen jaren zo druk geworden, dat je soms ondanks een reservering uren in de brandende zon moet wachten, voordat je eindelijk de canyon in mag. Reserveren is bovendien een must, want de tochten zijn vaak al maanden van tevoren volledig volgeboekt. Ben je dan eindelijk in de canyon, dan word je er door de gids als een kudde schapen doorheen gejaagd, want de volgende groep staat al weer te wachten. Na de ervaring van gisteren in Water Holes Canyon, waar we alles rustig en op ons gemak konden verkennen, hebben we daar echt geen zin in. We besluiten daarom, om het bij de nog weinig bekende Canyon X te proberen. Ook dat is een gedeelte van de rond 22 mijl lange Antelope Canyon, maar doordat het pas heel recentelijk is opengesteld voor toeristen, is het er nog betrekkelijk rustig. Je hoeft hier niet vooraf te reserveren en de rondleidingen zijn nog heel kleinschalig. We rijden daarom direct na het ontbijt Page uit op Highway 98. Onderweg naar Canyon X komen we onder andere langs de kolencentrale, die net buiten Page op het land van de Navajo Nation staat. De centrale met haar grote schoorstenen is niet bepaald een mooi gezicht en bovendien van veraf al te zien. Sowieso snap ik niet, wat deze vervuilende centrale hier moet. Ook bij de Glen Canyon Dam wordt immers elektriciteit opgewekt en dat op een veel schonere manier. Behalve de kolencentrale passeren we ook de parkeerterreinen van Upper en Lower Antelope Canyon. Het is hier al een drukte van belang en ik ben blij, dat we niet voor één van deze twee “slot canyons” hebben gekozen. Als we tegen half tien op het parkeerterrein van Canyon X nabij mijlpaal 308 langs Highway 98 aankomen, staan er nog maar een stuk of tien auto’s. Canyon X ligt op het grondgebied van een Navajo-gezin, dat pas een jaar of twee geleden begonnen is met de uitbating van deze kloof. De rondleidingen worden dus door een klein familiebedrijf gerund en zijn nog heel kleinschalig en persoonlijk. Het loket van het bedrijfje bestaat uit een aan het einde van het parkeerterrein opgebouwde marktkraam met alleen een luifel als bescherming tegen de brandende zon. Nadat we bij de aardige dame achter het loket twee kaartjes à 38 $ per persoon hebben gekocht, hebben we nog net tijd om onze wandelschoenen aan te trekken, alvorens we met een jeep naar de 4 mijl verderop gelegen ingang van de canyon worden gebracht. Onze chauffeur is een hele aardige oudere Navajo-dame, die ons onderweg heel wat over de cultuur en gebruiken van de Navajos weet te vertellen. We zijn op onze tour maar met zijn vieren: een pas getrouwd Aziatisch stel en wij dus. Onze gids is Justin, een jonge Navajo die goed gitaar kan spelen. Zijn instrument gaat mee op de rondleiding. De rit met de terreinwagen eindigt bij een klein parkeerterrein met een paar picknicktafels en een grote koelbox vol met lekker koele flesjes water. Vanaf hier gaat de tocht te voet verder. Samen met Justin en het Aziatische stel dalen we over een steil, zanderig pad af naar de bodem van de canyon. Net als gisteren bij Water Holes belanden we ook hier in een wat breder stuk van de kloof. Vanaf hier kunnen we dus twee kanten op. Justin neemt ons eerst mee naar het stuk rechts van de afdaling. Terwijl we naar de ingang van het eerste nauwe gedeelte lopen, vertelt ons Justin allerlei wetenswaardigheden over “slot canyons” in het algemeen en Canyon X in het bijzonder. Op dit moment is de canyon kurkdroog. De laatste grote flashflood was hier volgens Justin 5 jaar geleden. Eigenlijk best gek, dat zo zeldzaam optredende gebeurtenissen zoveel invloed op het landschap hebben, want uiteindelijk is het wel het water van die flashfloods, die deze diepe spleet in de rotsen heeft uitgeslepen. Na een korte wandeling bereiken we het eerste echte slot-canyon-gedeelte van Canyon X. De spleet is hier ook aan de bovenkant zo nauw, dat we soms de blauwe lucht boven ons niet meer kunnen zien. Het voelt net alsof we een duistere tunnel binnenlopen. Een paar stappen verder komen we uit in een iets wijdere hal met hoog boven ons een klein gat, waardoor het zonlicht naar binnen stroomt. Het kleurenspel, dat de zonnestralen op de gladgeslepen wanden van de canyon tevoorschijn toveren, is echt adembenemend! Woorden schieten hier simpelweg tekort. Natuurlijk hebben we heel veel beeldmateriaal geschoten om ons verhaal kracht bij te kunnen zetten, maar ook de plaatjes zijn maar een zwak aftreksel van de werkelijkheid. Wil je de wonderbaarlijke schoonheid van dit wonder der natuur echt kunnen bevatten, dan zou je het met eigen ogen moeten gaan aanschouwen. Voor ons is het een magische, bijna spirituele ervaring, die alleen maar nog versterkt wordt, als Justin ineens op zijn gitaar begint te tokkelen. De slot-canyon heeft namelijk een fantastische akoestiek. Met open mond staan we te luisteren en te kijken! Echt een belevenis om nooit meer te vergeten. Justin helpt ons ook graag met het vinden van de juiste instellingen voor de camera. Mijn zet hij op “daglicht” en “contrastverhoging” en dat doet echt wonderen. In plaats van de duistere plaatjes met fletse kleuren, die ik gisteren in Water Holes Canyon heb geschoten, heb ik nu ineens hele heldere foto’s met sprankelende kleuren. Weer iets geleerd! Na deze magische ervaring keren we weer terug in het bredere gedeelte van het ravijn. Hier komen we verschillende andere toergidsen met hun groepen tegen. Sommige van die gidsen hebben wel acht man bij zich. Wat boffen wij toch weer met ons groepje van vier! Toch valt de groepsgrootte bij Canyon X best wel mee, als je dat vergelijkt met de soms meer dan 50 personen, waaruit een groep bij Upper en Lower Antelope Canyon kan bestaan. Bij Canyon X is voorlopig alles nog heel kleinschalig en daardoor een stuk persoonlijker en veel relaxter. De vraag is alleen, hoe lang dat zo zal blijven. Ik vrees, dat ook deze canyon snel meer liefhebbers zal vinden en dat het dan gauw gedaan is met de kleinschaligheid en de persoonlijke aandacht. Al gauw duiken we opnieuw een nauw stukje slot-canyon binnen, deze keer aan de linkerkant van de afdaling. Alhoewel de spleet hier iets breder is dan in het stuk zonet, zijn de kleuren en vormen van de hoge wanden ook hier weer adembenemend mooi. Helemaal achterin komen we uit in een soort ronde hal, waarvan de muren boven samenlopen en als het ware een natuurlijke koepel vormen. Alleen in het midden van deze koepel zit een klein gaatje, waardoor wat zonlicht naar binnen dringt. Het voelt een beetje, alsof je in een kerk staat. We zijn allebei diep onder de indruk van deze slot-canyon en belonen Justin aan het einde van de toer met een ruimhartige fooi. Gelukkig hoeven we het steile, zanderige pad niet weer omhoog te klimmen, want we worden met een open 4WD-buggy terug naar het parkeerterreintje boven aan de helling gebracht. Daar worden we even later met de terreinwagen opgehaald door dezelfde aardige chauffeuse, die ons eerder vandaag naar de canyon toe heeft gebracht. Ook nu vertelt ze ons het een of ander over de Navajos. De Navajo Nation bestaat tegenwoordig nog uit zo een 300.000 mensen. Terwijl in de generatie van onze bestuurster gezinnen met 15 of meer kinderen nog heel normaal waren, blijft het tegenwoordig meestal bij één of twee. Alhoewel de taal van de Navajo op de scholen van de “reservation” nog wel wordt geleerd, wordt ze door de jonge generatie steeds minder gesproken. Voor een volk zonder schrift, dat zijn geschiedenis en cultuur via mondelinge verhalen aan de volgende generatie doorgeeft, betekent deze teloorgang van zijn taal dus ook een gedeeltelijk verlies van zijn cultuur en van zijn identiteit. Dat is weliswaar heel jammer, maar waarschijnlijk is deze ontwikkeling niet meer tegen te houden. Terug bij onze auto rijden we op Highway 98 terug richting Page. Vlak bij de kolencentrale slaan we af naar Antelope Point, een schiereiland aan de oevers van Lake Powell. Een groot gedeelte van deze landtong wordt bewoont door leden van de Navajo Nation. Het haventje en het parkeerterrein op het uiterste puntje van het schiereiland ligt echter weer op het terrein van de Glen Canyon National Recreation Area. Ook hier is een checkpoint bij de ingang van het park en moet je dus entree betalen. Daar hebben wij met onze NPS-jaarpas echter geen last van. Gezeten op een natuurlijk bankje boven het water van het meer eten we onze lunch op en bekijken de bootjes, die hier langsvaren. Omdat het nog veel te vroeg is voor onze boottocht op Lake Powell, die pas tegen een uur of 4 gaat vertrekken, besluiten we vervolgens om door te rijden naar Lees Ferry. We rijden daarom op Highway 98 terug naar Page en slaan daar af op de 89 South. Dit is een mooi traject met de uitermate kleurrijke Echo Cliffs aan onze rechterkant. Ter hoogte van het plaatsje Bitter Springs verlaten we de 89 en rijden op Highway 89A richting het noordwesten. Uiteindelijk komen we uit bij Marble Canyon. Dit dorpje ligt aan de Colorado Rivier vlak bij de grens tussen de Glen Canyon NRA en de Grand Canyon NP. De highway passeert hier Navajo Bridge, een imposante brug die de diepe kloof van de Colorado River oversteekt. Eigenlijk zijn het er zelfs twee bruggen, een oude en een nieuwe. Nadat we via de nieuwe brug de rivier zijn overgestoken, parkeren we de auto bij het bezoekerscentrum aan de overkant. Vanaf hier kun de kloof via de oude brug te voet oversteken, rustig een blik in de diepte werpen en de bootjes gadeslaan, die op de rivier onder ons voorbij dobberen. Ook deze oude brug staat hier echter pas sinds 1928. Eerder was de enige mogelijkheid om hier de rivier over te steken met de veerboot iets stroomopwaarts bij Lees Ferry. Lees Ferry is namelijk de enige plek in de wijde omtrek, waar de oevers aan beide kanten van de Colorado River vlak genoeg zijn om met paard en wagen bij de rivier te kunnen komen. Hier verkeerde dus tussen 1871 en 1928 de veerdienst van het gezin van de Mormoonse leider John D. Lee. Door zijn aandeel aan een gewelddadige overval op een groep blanke pioniers, waarbij rond 120 mensen om het leven kwamen, was Lee echter een zeer omstreden persoonlijkheid. Maar drie jaar na het opzetten van de nieuwe veerdienst werd hij opgepakt en door de autoriteiten ter dood veroordeeld. Omdat de regering in Washington de naam van deze bandiet niet in ere wou houden, werd bij wet bepaald, dat de apostrof uit het voormalige “Lee’s Ferry” moest worden geschrapt. Hoe dan ook Lees Ferry is ook vandaag de dag nog een prachtige plek: het blauwgroene water van de rivier, de witte schuimkroontjes van de stroomversnellingen en de gele bloemetjes aan het oever steken mooi af tegen het achtergrond van de rood-paars gekleurde Vermillion Cliffs. Tegenwoordig bestaat Lees Ferry alleen nog uit een camping en een boothelling, waar raftingtochten op de Colorado beginnen en eindigen, maar een idyllisch plekje blijft het zeker. We genieten dan ook volop van deze kleurrijke omgeving. Intussen is het al 14.45 uur en wordt het allerhoogste tijd om naar Page terug te rijden, want over een uur moeten we ons in Wahweap Marina melden voor onze boottocht over Lake Powell. Net op tijd bereiken we de balie en halen onze vooraf gereserveerde kaartjes op. Om 16 uur mogen we aan boord van onze rondvaartboot en weten we als één van de eersten een plekje op het open bovendek te bemachtigen. De boot is behoorlijk vol en heeft een geheel vrouwelijke crew. Tijdens de cruise naar het onder water liggende gedeelte van Antelope Canyon worden we door onze kapitein en door onze audiogidsen van interessante feitjes over Lake Powell, de Glen Canyon Dam en natuurlijk Antelope Canyon voorzien. Onder meer leren we hier, wat het verschil tussen een “mesa” en een “butte” is (voor meer uitleg zie het verslag van 7 oktober 2017).
De boottocht is zeker met de langzaam ondergaande zon best wel mooi, maar ook weer niet heel bijzonder. We krijgen niet heel veel stukken van dit enorme stuwmeer te zien, die we niet ook al vanaf de oever gade konden slaan. Wat dat betreft hadden we beter de dagtocht naar Rainbow Bridge kunnen boeken, want dan kom je op plekken terecht, die ver van de bewoonde wereld liggen en echt alleen per boot bereikbaar zijn. Deze tocht was voor gisteren en vandaag echter al volgeboekt en kost bovendien een klein vermogen. Ook ben je dan echt de hele dag onder de pannen en hadden we geen bezoekje aan Canyon X meer kunnen brengen. We zijn daarom niet echt rouwig om, dat we niet naar Rainbow Bridge zijn geweest. Misschien een andere keer! Terug aan land zijn we door de frisse, vrij harde wind op de boot behoorlijk koud geworden. We rijden daarom direct terug naar Page, waar we gaan eten bij Chill & Grill. Dit is een soort veredelde snackbar. Klaas neemt de kabeljauw-sandwich en ik een cheeseburger, allebei met friet. Al om 7 uur zijn we klaar met eten en gaan we bij de Walmart nog een beetje winkelen. De buit bestaat vandaag uit twee spijkerbroeken voor mij, een broek met “cargo-pockets” voor Klaas, onderbroeken, fruit, water en een tube tandpasta. Terug op de hotelkamer drinken we nog een kopje thee en koffie, schrijven dagboek, kijken tv en gaan dan uiteindelijk slapen.
2 Reacties
|
AuteurFranziska Archieven
Juli 2018
Categorieën
Alles
|