Zondag 1/10/2017: Bandelier NM en Santa Fe Ook vandaag begin ik de dag met het updaten van mijn dagboek. Daarna gaan we ontbijten op de kamer, want bij Motel 6 is geen ontbijt inbegrepen en uitgaan eten kost teveel tijd. We willen vandaag namelijk naar het Bandelier National Monument, dat op ongeveer een uur rijden buiten Santa Fe in de Jemez Mountains ligt. Bovendien willen we ’s middags ook nog een kort bezoekje aan het oude centrum van Santa Fe brengen. We eten daarom snel een bak muesli op en gaan dan op pad. Kort voor dat we Santa Fe weer uitrijden, stoppen we nog even bij een Starbucks voor een bakje koffie en thee. Ons hotel heeft namelijk ook geen koffiezetapparaat op de kamer of in de lobby en wij hebben dit jaar geen waterkoker bij ons. De vestiging van Starbucks op de hoek van Cerrillos en St. Francis Road is geen café met zitgelegenheden binnen, maar meer een kiosk en drive-through met een paar tafeltjes in de buitenlucht. Gelukkig is het weer overnacht zodanig opgeknapt, dat we onze drankjes makkelijk buiten in het zonnetje kunnen opdrinken.
Vervolgens rijden we over Highway 285 noordwaarts tot aan Pojoaque. Dit dorp is net als de meeste andere plaatsen ten noorden van Santa Fe een Indiaanse nederzetting, een zogenaamde pueblo. Vanaf de snelweg kun je de karakteristieke huizen van de pueblobewoners echter niet zien. Alleen de grote casino’s en bezinepompen langs de snelweg verraden de aanwezigheid van een Indiaanse nederzetting. Vanaf Pojoaque volgen we de NM 502 richting Los Alamos. Deze plaats is vooral bekend als bakermat van de atoombom, want hier stond het Los Alamos National Laboratory waar deze bom is ontwikkeld. Ons interesse geldt echter niet de atoombom, maar de oude Indiaanse nederzettingen, die even buiten Los Alamos in de Frijoles Canyon zijn gevestigd. We slaan daarom al voor Los Alamos links af naar het plaatsje White Rock. Hier zetten we de auto op een groot parkeerterrein neer, want het Bandelier National Monument is vanuit dit punt alleen met de shuttle bus bereikbaar. In principe vertrekt de gratis shuttle naar het bezoekerscentrum in de Frijoles Canyon om de 20 minuten, maar vandaag staan we meer dan een half uur op de volgende bus te wachten. Bandelier NM is een geliefd uitje voor de inwoners van Santa Fe en doordat het vandaag zondag is, is het aardig druk bij de bushalte. Gelukkig mogen we als één van de eerste instappen en weten we dus voor de 20 minuten durende rit naar het visitor center nog een zitplaats te bemachtigen. Minder geluk hebben de mensen, die even verderop bij de camping van het park willen instappen. De bus is namelijk intussen zo vol, dat er simpelweg niemand meer bijpast. Ze moeten dus op de volgende bus wachten. Het laatste stuk van de rit daalt de bus steil af naar de bodem van de canyon en stopt uiteindelijk bij het bezoekerscentrum. Daar worden we door een ranger opgewacht en moeten we eerst naar een uitvoerig introductieverhaal over het park luisteren, voor dat we uiteindelijk het gebouw binnen mogen. Het is inmiddels bijna 11 uur en wij staan te popelen om eindelijk het park te mogen verkennen. Bij het bezoekerscentrum kopen we voor 80 $ een nieuwe America the Beautiful jaarpas voor de nationale parken, want die van vorig jaar is gisteren verlopen. Hiermee hebben we voor de komende 12 maanden weer toegang tot alle “national parks”, “national monuments” en “national historic sites” van de VS. Uitgerust met de nieuwe parkenpas en een gidsje over de puebloruïnes van dit park gaan we dan eindelijk op pad. De wanden van de Frijoles Canyon zijn van vulkanisch tufsteen, een relatief zacht gesteente waarin je makkelijk grotwoningen kunt uithollen. En dat werd door de Indiaanse bevolking van deze streek dan ook veelvuldig gedaan. De hele canyonwand lijkt op één grote gatenkaas. De vroegere bewoners maakten de op natuurlijke wijze ontstane grotten in de zachte tuf groter en zetten er muren en kleine gebouwtjes voor, om de grotwoningen af te sluiten. Als je de “main trail” door het park volgt, kom je langs de belangrijkste van deze in de rotsen gebouwde nederzettingen. Op alle historisch bijzonder interessante plekken langs het pad staan bordjes met nummers, die met een uitleg in de gids corresponderen. Door deze uitleg te lezen komen de ruïnes tot leven. Bijzonder leuk aan de ruïnes in Bandelier is, dat je op verschillende plekken naar binnen mag. Via trapjes en ladders kun je de grotten in klimmen en krijg je een betere indruk van hoe het leven hier ooit geweest moet zijn. Ongeveer halverwege de 2 km lange rondwandeling slaan we af op de Alcove House Trail. Deze 850 m lange zijtak van de main loop leidt naar een gerenoveerde kiva, die zich in een grot hoog boven in de rotsen bevindt. Vanaf de bodem van het ravijn is deze uitsparing alleen via een serie van steile in de rotsen gehouwen trappen en lange houten ladders bereikbaar. Niets voor mensen met hoogtevrees dus. Maar de moeite loont, want het uitzicht over de kloof van daarboven is adembenemend! Terug op de bodem van de canyon lopen we op hetzelfde pad terug naar de Main Loop en volgen deze tot aan de picknickplaats. Hier gaan we even uitrusten en verorberen de meegebrachte mueslirepen en appels. Meer hebben we helaas niet bij ons, want we zijn vandaag vergeten om een sandwich in te slaan. Terug bij het bezoekerscentrum neuzen we nog wat in de souvenirwinkel rond en kopen een kalender en een goede wegenkaart van de Four Corners Area. Om 2 uur nemen we vervolgens de shuttle bus terug naar White Rock en rijden dan met eigen auto verder naar Santa Fe. De afdaling van de Jemez Mountains naar de vallei van de Rio Grande is prachtig, want aan de overkant van het dal lonken de met sneeuw bedekte toppen van de Sangre de Cristo Mountains. Terug in Santa Fe volgen we de wegwijzers naar het oude centrum en parkeren we de auto op het parkeerterrein van de St. Francis kathedraal. Goedkoop is dat niet, want voor 4 uur betalen we maar liefst 10 $. Vervolgens gaan we op zoek naar de Chile Shop, een winkel die we bij ons vorige bezoek aan deze stad nu 17 jaar geleden hebben ontdekt. Volgens de informatie op internet moet die nog steeds bestaan. Na enig zoeken lukt het ons dan ook om deze bijzondere winkel te vinden. Zoals de naam doet vermoeden, verkoopt de Chile Shop voornamelijk spullen, die van Spaanse pepers zijn gemaakt. Wij komen hier voor de lekkere chilipoeder, waarvan we meteen een heel pond meenemen. Van ons eerder bezoek aan deze winkel weten we, dat de “medium hot” chilipoeder voor onze Europese smaak meer dan heet genoeg is. Daarna slenteren we nog een beetje door de straatjes van het historische centrum met zijn adobe- gebouwen uit de Spaanse koloniaaltijd. Ook brengen we een bezoekje aan de mooie Plaza. De meeste winkels hier verkopen sieraden en ander Indiaans kunsthandwerk. Wij houden het vandaag bij een lekker ijsje, dat we gezeten op een bankje midden op de Plaza opeten. Om een uur of 5 hebben we het zo een beetje gezien en besluiten we naar het hotel terug te keren. Daar aangekomen weigert onze sleutelkaart haar dienst. We moeten naar de receptie om ze weer werkend te krijgen. Daar worden we niet bepaald vriendelijk ontvangen. We moeten eerst een hele tijd wachten, voor dat überhaupt iemand verschijnt. Bovendien is de receptioniste erg kortaf en maakt geen enkele excuses voor het ongemak. Als we onze kamer eindelijk weer in kunnen, wacht ons de tweede onaangename verrassing: er is klaarblijkelijk nog geen kamermeisje langs geweest, want de kamer ziet er nog net zo uit als vanmorgen. Het bed is niet opgemaakt, de prullenbakken niet geleegd en de badkamer niet schoongemaakt. We hebben echter geen zin om opnieuw naar de norse receptioniste te lopen om ons beklag te doen. Waarschijnlijk is er om deze tijd toch geen kamermeisje meer aanwezig. In plaats daarvan lopen we na een korte rustpauze op de kamer naar het restaurant Chili’s, dat maar een blok verderop aan Cerrillos Road ligt. Hier gaan we dineren. We starten allebei met een salade gevolgd door spareribs (Klaas) en chicken-crispers (ik). Klaas bestelt daarna ook nog een portie “molten salted caramel cake” en ik mag er een hapje van meepikken. Met goed gevulde buikjes zijn we rond een uur of 8 weer terug op de hotelkamer. Terwijl ik me met mijn dagboek bezig ga, doet Klaas een poging om de foto’s van de camera op de tablet over te zetten. Helaas lukt dat niet volgens wens en moet zich Klaas weer verschrikkelijk opwinden. Net als op voorgaande avonden heeft hij ook vandaag weer hoofdpijn. Problemen met de computer maken de hoofdpijn uiteraard alleen maar erger en daarom zet hij de tablet na enkele vruchteloze pogingen weer uit en gaat slapen. Zelf maak ik mijn verhaal nog af en ga dan kort voor 10 uur eveneens plat.
2 Reacties
|
AuteurFranziska Archieven
Juli 2018
Categorieën
Alles
|