Maandag 9/10/2017: Torrey - Tropic Vandaag staat al weer zo een schitterende “scenic byway” op het programma, namelijk de Utah 12 door het Grand Staircase Escalante National Monument. Omdat we ook nog een kleine omweg naar het meest zuidelijke gedeelte van Capitol Reef NP willen rijden en bovendien een bezoek aan Kodachrome Basin State Park willen brengen, staan we vandaag op tijd op. Omdat we geen kostbare tijd met cafébezoeken willen verspillen, ontbijten we vandaag met muesli en melk op het terras van ons eigen kleine huisje. Bij de deli van de Chuckwagon Motel halen we vervolgens een heet drankje en een broodje kipsalade voor de lunch. Dan zijn we gereed voor vertrek. Nadat we bij de benzinepomp aan de rand van het dorp de tank weer hebben volgegooid, pakken we Highway 12 naar het zuiden. Direct achter de plaats Torrey beklimt de weg de hellingen van Boulder Mountain. Vanaf de top van deze berg heb je een schitterend uitzicht over de canyons en heuvels van het Grand Staircase Escalante National Monument. Bovendien zijn de hellingen aan de zuidkant van deze berg bijna volledig begroeid met ratelpopulieren of espen. Om die reden is Boulder Mountain in het najaar heel geliefd bij de zogenaamde “leaf peepers”. Dat zijn toeristen, vaak (hobby-)fotografen, die voornamelijk vanwege de mooie herfstkleuren op een bepaalde streek afkomen. Zo te zien moet Boulder Mountain één of twee weken geleden een waar paradijs voor deze liefhebbers van herfstkleuren zijn geweest. Helaas zijn wij dit jaar net iets te laat, want de meeste ratelpopulieren zijn hun bladeren al kwijt. Toch zijn ook de kale bomen een prachtig gezicht, want hun witte bast schittert als puur zilver in het zonlicht. In de afdaling naar de plaats Boulder stoppen we daarom geregeld, om een paar plaatjes te schieten. Erg lang blijven we echter nergens, want ondanks het mooie weer is het behoorlijk fris vanochtend. De temperatuur komt hier net een graad of twee boven nul uit en het waait nog steeds behoorlijk. Daar waar de boeren en ranchers de afgelopen nacht hun velden en weilanden met water hebben besproeid, zijn de grassprieten met een dikke laag ijs bedekt en lijken ze een beetje op omgekeerde ijspegels of stalagmieten. Bij het plaatsje Boulder verlaten we de UT-12 en slaan af op de Burr Trail. Dat is een zijweg van de UT-12, die naar het oosten loopt en uiteindelijk in het zuidelijkste puntje van Capitol Reef NP uitkomt op de Nottom-Bullfrog Road. Het gedeelte van de Burr Trail door het Grand Staircase Escalante National Monument tot aan de grens met Capitol Reef National Park is gewoon verhard en dus met elke type auto te berijden. De eerste ongeveer 10 mijl rijden we door een landschap vol met mooie ronde heuvels van crèmekleurig zandsteen. Daarna duiken we de Long Canyon in, een kloof met knalrode wanden vol met gaten. Uiteindelijk klimmen we weer uit de canyon en volgen de weg over zachtjes golvend terrein naar een gat in de Waterpocket Fold, die als een lange muur recht voor ons ligt. Kort voordat we de Waterpocket Fold bereiken, verlaten we het Grand Staircase Escalante NM weer en rijden opnieuw het Capitol Reef NP binnen. De grens tussen deze twee parken is duidelijk zichtbaar, want binnen Capitol Reef NP is de Burr Trail een onverharde grintweg. Gelukkig is hij echter ook hier goed onderhouden, zodat hij voor ons busje geen enkel probleem vormt. Al gauw bereiken we de al genoemde onderbreking in de Waterpocket Fold, waar de Burr Trail overheen loopt. Uiteraard stoppen we even op deze col om van het schitterende uitzicht te genieten. Direct achter de col daalt de Burr Trail via diverse haarspelden steil af naar het kruispunt met de Nottom-Bullfrog Road. Deze eveneens grotendeels onverharde route verbindt Highway 24 in het noorden met het plaatsje Bullfrog aan de oevers van Lake Powell en loopt meer of minder parallel aan de Waterpocket Fold van noord naar zuid. Achter de vallei, waarin de Nottom-Bullfrog Road ligt, doemen opnieuw verschillende bergketens op. De eerste twee bestaan uit redelijk lage, brede tafelbergen van kaal, beige zandsteen. Daarachter liggen de toppen van de veel hogere Henry Mountains, die voor een groot gedeelte met bossen zijn begroeid. Ondanks dat we eerst twijfelen of we hier nog wel verder moeten gaan, besluiten we uiteindelijk, dat de beleving van de Burr Trail niet compleet is zonder de “switchbacks”. We stappen dus weer in de auto en beginnen aan de bochtige, steile afdaling, die op sommige plekken een stijgingspercentage van wel 12 % heeft. Gelukkig komen we even later zonder problemen en heelhuids bij het kruispunt op de bodem van de vallei aan. Nadat we de “switchbacks” en de Waterpocket Fold ook uit dit perspectief hebben gefotografeerd, keren we weer om en rijden via dezelfde weg terug naar de top van de pas. Omdat het inmiddels lunchtijd is, gaan we vervolgens op zoek naar de enige picknicktafel, die volgens de berichten op internet in dit gedeelte van Capitol Reef staat. Maar hoe goed we ook rondkijken, we kunnen ze niet vinden. Voor we er erg in hebben, belanden we weer op het verharde gedeelte van de Burr Trail en bevinden we ons dus weer in het Grand Staircase Escalante NM. Bij gebrek aan beter lunchen we dan maar op een boomstam achter het infobord van dit park. Na de lunch kruip ik weer eens achter het stuur voor het 31 mijl lange traject terug naar Boulder. Daar aangekomen ruilen we opnieuw van plek en rijden op de UT-12 verder richting Escalante. Ook deze weg mag zich terecht een “scenic byway” noemen. Met name het stuk tussen de plaatsen Boulder en Escalante is fantastisch mooi en loopt door een sprookjesachtig landschap vol met rood-wit gestreepte heuvels en ruige, diepe canyons. Op gegeven moment rijden we over een smalle heuvelrug met aan weerskanten van de weg diepe afgronden. Helaas kunnen we hier niet uitstappen om van het uitzicht te genieten en foto’s te nemen, want er zijn wegwerkzaamheden en we moeten in kolonne achter de “pilot car” aanrijden. Daarvoor ligt er een gloednieuw wegdek. Bij de Calf Creek Recreation Area even verderop is het enorm druk. Het parkeerterrein zit bomvol en ook langs de toegangsweg staan overal auto’s geparkeerd. Het is vandaag Columbus Day en veel Amerikanen genieten van een lang weekend. Bovendien start hier een van meest bekende en makkelijkst toegankelijke wandelingen in het Grand Staircase Escalante NM, namelijk de “trail” naar de Lower Calf Creek Falls. Het is maar goed, dat we vandaag niet voor deze wandeling maar voor het ritje op de Burr Trail hebben gekozen, want anders hadden we waarschijnlijk tevergeefs naar een vrije parkeerplek gezocht. Voor ons is het intussen toch te laat, om nog aan deze 10 km lange wandeling te beginnen. We laten de Calf Creek RA daarom voor wat het is en rijden naar het enkele kilometers verderop gelegen Kiva Coffeehouse. Dit café staat op de top van een heuvel met een geweldig uitzicht over de omliggende canyons. Een goede keuze voor een korte pauze, want ze serveren hier ook excellente cappuccino en uitzonderlijk lekkere thee. Weer helemaal wakker en opgefrist beginnen we vervolgens aan de tweede helft van de huidige etappe. Via de plaatsen Escalante en Henrieville bereiken we rond een uur of 4 ’s middags het dorpje Cannonville. Hier willen we bij het plaatselijke postkantoor even een paar postzegels gaan halen voor de ansichtkaarten, die we gisteren bij het bezoekerscentrum van Capitol Reef NP hebben gekocht. Helaas blijkt het postkantoor echter gesloten op deze feestdag. We rijden daarom direct door naar het 9 mijl ten zuiden van Cannonville gelegen Kodachrome Basin State Park. Als we die nog voor zonsondergang willen zien, moeten we namelijk opschieten. Gelukkig houdt zich Klaas ondanks onze haast redelijk aan de snelheid, want de camper voor ons, die blijkbaar harder dan de toegestane 30 mijl per uur heeft gereden, wordt door de sheriff staande gehouden. Om een uur of half 5 bereiken we de ingang van het state park en betalen bij het visitor center de 8 $ entreekosten. Omdat het hier om een state park gaat, zijn de kosten namelijk niet gedekt door onze America the Beautiful Pass. Kodachrome Basin State Park staat vol met kleurrijke rotsformaties, waarvan de vele vrijstaande pijpen of schoorstenen de meest opvallende zijn. In de late middag zijn de kleuren van deze hoodoos bijzonder intens en fotogeniek. Vandaar ook de naam “Kodachrome Basin”.
Onze eerste stop maken we bij de picknicktafels op de camping van het park. Hier nuttigen we de “pie”, die we gisteren bij het Gifford House hebben gekocht. Daarna lopen we de korte “nature trail”, die hier tussen de rotsen is aangelegd. Het pad is voorzien van bordjes met informatie over het ontstaan van de verschillende rotsformaties en over de planten, die langs de route groeien. Terwijl we dit rondje afmaken, worden de kleuren van de hoodoos en van de bergen daarachter steeds intenser. We zijn hier echt op het ideale tijdstip om te fotograferen en mijn camera draait weer eens overuren. Naast de contrastrijke rode en witte rotsen zijn ook de talloze dode jeneverbesbomen uitermate fotogeniek. Het lijken net kunstwerken. Terug bij de auto rijden we weer een stukje terug richting het visitor center en slaan dan linksaf op de onverharde weg naar Chimney Rock. Dit is een enorme witte pijp, die helemaal alleen midden in het grasland staat. Klaas vindt dat sommige van die hoodoos verdacht veel op het mannelijke geslachtsdeel lijken en hij noemt Kodachrome Basin State Park daarom het “Witte P… Park”. De voorlopig laatste halte in het Kodachrome Basin maken we bij de trailhead van Shakespeare Arch. Voor de hele rondwandeling van 2,7 km is het al te laat, maar even op en neer naar deze kleine, natuurlijke rotsboog lukt nog wel. Ook hier kunnen we weer prachtige plaatjes maken en genieten we weer volop van de grillige rotsformaties en hun schitterende kleuren. Het is bijna 6 uur, als we het park weer achter ons laten. Terwijl de zon langzaam achter de bergen verdwijnt, alleen een zachtroze gloed achterlatend, rijden wij terug naar Cannonville en vandaar verder naar het enkele mijlen verderop gelegen plaatsje Tropic. Hier is het Bryce Pioneer Village, ons verblijfsadres voor de komende nacht. Het resort bestaat uit het hoofdgebouw met de receptie, een gebouw met motelkamers, wat losse bungalows en een restaurant. Wij checken in en krijgen een kamer in het oude motelgedeelte toegewezen. Nadat we de bagage op onze kamer hebben gebracht, gaan we eten bij het bij het resort behorende Showdowns Restaurant. Dat is de makkelijkste optie, want Tropic heeft geen al te grote keuze aan restaurants en we kunnen hier lopend naartoe. Bovendien krijgen we als hotelgasten korting. Blijkbaar werkt dat goed, want het restaurant is bomvol en we moeten even wachten, totdat er een tafeltje vrijkomt. Het restaurant lijkt een beetje op een grote boerenschuur gevuld met picknicktafels. Erg comfortabel is dat niet, want de bankjes hebben geen rugleuning. Gelukkig werken de keuken en de bediening wel redelijk snel, zodat we niet al te lang op ons eten hoeven te wachten. Toch gaan we hier niet langer blijven zitten dan strikt noodzakelijk. Het is hier namelijk erg fris en de live-countrymusic is zo hard, dat we geen fatsoenlijk woord met elkaar kunnen wisselen. Bovendien zingt de zanger ook nog vals. Het eten smaakt gelukkig wel goed, al zijn de “buffalo wings”, die we als voorafje delen, wel erg pittig. Dat vinden mijn lippen, die door de zon en de droge lucht kloofjes hebben gekregen, niet erg fijn. Bij het hoofdgerecht gaan we voor de verandering eens voor vis: regenboogforel met aardappels, groente en coleslaw. Om weer een beetje op temperatuur te komen en omdat we te vol zijn voor een echt toetje, bestellen we nog een heet drankje na. Terug op de kamer draaien we meteen de verwarming omhoog, want ook hier is het inmiddels behoorlijk fris. Terwijl Klaas de foto’s op de tablet overzet en nog een beetje tv kijkt, ga ik weer bezig met mijn dagboek. Als dat allemaal klaar is, is het tijd om te gaan slapen.
2 Reacties
|
AuteurFranziska Archieven
Juli 2018
Categorieën
Alles
|