Zondag 8/10/2017: Torrey - Capitol Reef NP - Torrey Het is vandaag zondag en dus mogen we wat langer slapen dan normaal. “Pas” om half acht staan we op en gaan douchen. Gelukkig is de rest van de gasten van de Torrey Trading Post nog trager vanmorgen en hoeven we dus niet te wachten, totdat er een douche vrij wordt. Bij de general store en deli van de Chuckwagon Motel tegenover is het al wel ontzettend druk en we zoeken ons ontbijt daarom verderop bij de Capitol Reef Inn & Café. Hier krijgen we wel direct een tafel, maar daarna begint het lange wachten op een serveerster, die onze bestelling kan opnemen. De bediening bestaat hier uit een paar hele jonge meiden, die blijkbaar ook nog in de keuken moeten uithelpen. Het eten smaakt gelukkig prima, al moeten we er erg lang op wachten. Terwijl Klaas een groot bord met pannenkoeken en spiegeleieren naar binnen werkt, probeer ik een echte klassieker onder de ontbijtgerechten van het Amerikaanse Zuidwesten, namelijk de breakfastburrito. Dat is een tortilla gevuld met ei en groente geserveerd met een pittige salsa en lekkere stukken fruit. Heerlijk! Als we tenslotte aan de rekening toe zijn, is het al bijna half tien. Omdat er net een nieuwe groep gasten binnenstroomt, kunnen de meiden van de bediening het even niet meer aan. Als we na 10 minuten wachten nog geen rekening op tafel hebben, staan we gewoon op en lopen richting de kassa bij de uitgang. Hier denken ze, dat we nieuwe gasten zijn en willen ze ons opnieuw een tafel toewijzen. Nadat we dit misverstand uit de weg hebben geruimd, kunnen we eindelijk afrekenen. Vandaag staat een bezoek aan het Capitol Reef National Park op het programma. Gelukkig ligt dat maar enkele mijlen buiten Torrey en rijd je er binnen 10 minuten naartoe. Wij doen er vandaag nog iets langer over, want we maken onderweg nog even weer een korte halte bij de Subway om een broodje voor de lunch in te slaan. Het is daarom al na 10 uur, als we eindelijk het park binnenrijden. We rijden in een ruk door naar het bezoekerscentrum en slaan daar af op de “scenic drive”, die vanaf Highway 24 naar het zuiden loopt. Enkele kilometers verderop verlaten we de geasfalteerde “scenic drive” en slaan linksaf op de onverharde weg naar de Grand Wash Trailhead. De hobbelige piste volgt een diepe spleet, die net als het dal van de Fremont River dwars door de Waterpocket Fold loopt. Aan beide kanten van dit ravijn zijn torenhoge, haast loodrechte rotswanden. Bij slecht weer moet je hier wegwezen, want in het geval van een “flashflood” kun je hier geen kant op. Vandaag is er echter geen vuiltje aan de lucht en laten we ons karretje met een gerust hart op het terrein bij de “trailhead” achter. We willen hier de “trail” naar de Cassidy Arch gaan lopen, een wandeling van ca. 5,4 kilometer met een hoogteverschil van meer dan 200 meter. Met name vanwege dit hoogteverschil staat deze wandeling als zwaar te boek. Gelukkig ligt het eerste gedeelte van de route naar Cassidy Arch op dit tijdstip nog in de schaduw, want na het eerste relatief vlakke stuk door de “wash” volgt al snel een pittige en steile klim. Langs bijna loodrechte hellingen klauteren we aan de linkerkant van het ravijn omhoog naar een smal rotsplateau, dat als een lang, smal balkon langs de canyonwand loopt. Het uitzicht van hierboven is fantastisch. Kleurrijke zandsteenformaties alom en ver onder ons kunnen we de wandelaars als mieren door de “wash” zien lopen. We volgen het smalle lint van het rotsplateau een paar hoeken om en zien dan voor het eerst Cassidy Arch aan de overkant van een diepe afgrond liggen. De vrij stevige “arch” van rode rotsen lijkt uit dit perspectief meer op een grot dan op een boog, want door de rotswand erachter kun je er niet doorheen kijken. Om de “arch” te kunnen bereiken, moeten we eerst nog weer een stukje dalen en dan een helling van glad zandsteen volgen tot aan een breed, kaal rotsplateau. En hier gaat het mis. Tot nu toe was het pad overal duidelijk aangegeven met torentjes van op elkaar gestapelde stenen, zogenaamde “cairns”. Daar waar het pad over kale rotsen liep, waren bovendien aan beide kanten van het pad grote keien neergelegd om het verloop van de juiste route aan te geven. Nu we ineens midden op een kale vlakte staan, waar geen voetprint op te zien valt, houden de markeringen echter ineens op. Omdat we Cassidy Arch vanaf hier niet meer kunnen zien, hebben we geen idee, welke kant we uit moeten. In de veronderstelling, dat we op dit rotsplateau verkeerd zijn, volgen we vage voetsporen en iets wat op “cairns” lijkt over een helling bergopwaarts. Al gauw zijn we echter ook de laatste onduidelijke steenhoopjes en voetsporen kwijt. In de hoop op meer overzicht vanaf de top van de heuvel lopen we nog even door. Ook deze poging is echter zonder succes, want ook vanaf de top van de heuvel is Cassidy Arch nergens te bekennen. We zijn dus weer eens goed verdwaald! Het enige, wat we nu kunnen doen, is omkeren. Meer glijdend dan lopend dalen we weer af en keren terug naar het rotsplateau, waar we de laatste duidelijke “cairn” hebben gezien. Daar aangekomen zien we in de verte ineens een groep wandelaars over het plateau lopen en we besluiten het hen ondanks de ontbrekende markering na te doen. Het duurt niet lang en we ontdekken ineens nog een hele groep wandelaars, die even verderop op de grond zit uit te rusten. Als we dichterbij komen, zien we, dat zij vlak bij Cassidy Arch zitten. Aan hun voeten ligt een diep gat en daarvoor de door ons gezochte rotsboog. De top van de “arch” is als het ware op dezelfde hoogte als de rotsen, waar de wandelaars op rusten. Als je om het gat achter de boog heenloopt, kun je op de top van deze natuurlijke brug gaan staan. Dat is minder eng dan je zou denken, want Cassidy Arch is heel stevig en vrij breed. Nadat we een tijdje bij de rest van de wandelaars hebben uitgerust, gaan ook wij daarom om de beurt op de boog staan, om wat leuke plaatjes te schieten. Onze medewandelaars zijn twee stellen uit Californië respectievelijk uit Colorado. We hebben een leuk gesprek met hen, waarbij blijkt, dat één van de twee mannen van Nederlandse afkomst is. Ook als we uiteindelijk weer afdalen, komen we de twee stellen nog diverse keren tegen. Om een uur of 12 zijn we weer terug bij de auto. Inmiddels is er niet veel schaduw meer in de canyon en is het behoorlijk heet geworden. Over de onverharde piste hobbelen we terug naar de “scenic drive” en volgen deze naar zijn zuidelijk uiteinde. Daar slaan we opnieuw op een onverharde zijtak af. Ook deze loopt door een nauw ravijn met loodrechte wanden links en rechts en eindigt bij een parkeerterrein midden in de Capitol Gorge. Vanaf dit punt kun je deze kloof allen te voet verder verkennen.
Het is hier redelijk druk en het lukt ons maar net om één van de laatste parkeerplekken te bemachtigen. Voor dat we ook hier een wandeling gaan doen, peuzelen we aan een van de overdekte picknicktafels onze sandwiches op. De Capitol Gorge Trail is met een lengte van 3,2 km een nauwelijks hoogteverschil een redelijk eenvoudige wandeling. Alleen de hitte zou ons hier parten kunnen spelen, maar ook dat valt gelukkig best mee, want grote gedeeltes van deze nauwe spleet liggen nog steeds in de schaduw. Al gauw komen we op de muren van het ravijn Indiaanse rotstekeningen tegen. Ook de blanke pioniers, waaronder meneer Hite waar ook de plaats aan Lake Powell naar vernoemd is, hebben hun namen in de wanden van deze canyon gegraveerd. Na ongeveer 1,6 kilometer stappen, kun je nog een uitstapje naar de zogenaamde “water pockets” of “tanks” maken. Dat zijn ronde gaten in de rotsen, die vaak ook na weken zonder regen nog een bodempje water bevatten. Een maffe gewaarwording in deze anders zo droge, woestijnachtige omgeving. Er zijn zelfs libellen rondom de “water pockets” te vinden. Terwijl de Capitol Gorge Trail als vrijwel vlakke en gemakkelijke wandeling te boek staat en daarom door hele hordes van toeristen wordt gelopen, is de steile klim naar de watertanks alles behalve makkelijk. Zonder enige schaduw loopt het pad over steile, kale rotsen omhoog, die vaak ook nog met een dun laagje zand bedekt zijn, waarop je makkelijk uit kunt glijden. Alhoewel veel korter dan de klim naar Cassidy Arch, vinden we deze korte omweg naar de “water pockets” haast zwaarder dan de wandeling van vanochtend. Toch is hij zeker de moeite waard en al is het alleen maar om de toeristenmassa op de bodem van de kloof even achter je te kunnen laten. Als we uiteindelijk weer terug bij de auto zijn, is het al na 3 uur ’s middags. Met een paar korte fotostops onderweg rijden we vervolgens terug naar Fruita, een verlaten Mormonendorpje aan de oevers van de Fremont River. Tegenwoordig vind je hier onder ander het bezoekerscentrum, de woningen van de “rangers” en de camping van het park. Een paar gebouwen van de Mormoonse pioniers staan er echter nog, zoals het oude schooltje, de smederij en het Gifford House. In dat laatste is tegenwoordig een winkeltje gevestigd, waar je huisgemaakte fruitvlaaien, “cinnamon rolls” en potten met jams en sausjes kunt kopen. Wij halen er een heerlijke aardbei-rabarber-pie met een kopje koffie en thee en nuttigen die gezeten op een bankje in de schaduw van een afdakje. Hij smaakt heerlijk! Zo lekker zelfs, dat we gelijk opnieuw in de rij gaan staan om nog een tweede “pie” op te halen. Deze nemen we mee als proviand voor morgen. Ook een pot met homemade barbecuesaus gaat mee. Intussen is het late middag geworden en rijden we op Highway 24 oostwaarts naar de Panorama Overlook. Nadat we hier de nodige foto’s hebben genomen, pakken we de onverharde weg naar de Goosenecks Overlook. Vanaf dit uitkijkpunt kunnen we in de canyon onder ons diverse haarspeldbochten van de Sulphur Creek zien. Helaas hangt de zon inmiddels al zo laag, dat een groot gedeelte van de kloof al in de schaduw ligt. Niet ideaal om mooie foto’s te kunnen maken. Bovendien is het inmiddels heel hard gaan waaien en is het op deze onbeschutte plek behoorlijk fris aan het worden. Voordat we vanaf hetzelfde parkeerterrein naar het even verderop gelegen Sunset Point wandelen, halen we daarom eerst onze fleecejassen uit de auto. Sunset Point is, zoals de naam al zegt, een ideaal punt om de ondergaande zon te bekijken. Voor de echte zonsondergang zijn we echter nog te vroeg, maar de rode rotsen van de Waterpocket Fold beginnen in het warme licht van de laagstaande zon nu al aardig te gloeien. Een schitterend gezicht, waar je nooit genoeg van krijgt, ware het niet, dat het ook hier een halve storm waait. De wind is fris en gaat dwars door onze jassen heen. Pas als we een plekje in de luwte van een grote rots opzoeken, wordt het wat aangenamer en kunnen we echt gaan genieten van het schitterende panorama. Ongeveer een half uur later en talloze plaatjes verder laten we de rode rotsen achter ons en keren terug naar Torrey. Zonder eerst naar onze cabin terug te gaan, rijden we opnieuw naar het Rim Rock Restaurant, waar we gisteren zo lekker hebben gesmuld. Al was het vandaag best druk in het park, krijgen we hier ook nu zonder problemen een tafeltje. Klaas start vandaag met een soepje gevolgd door een grote ribkarbonade met sla. Ik begin met de sla en ga dan verder met spare ribs, bloemkool en broccoli. Omdat die gisteren zo lekker was, bestelt Klaas opnieuw een crème brûlée na. Nog vol van de lekkere pie van vanmiddag, houd ik het vanavond bij een kopje thee als toetje. Het smaakt ook vandaag weer fantastisch en we hebben absoluut geen spijt van ons besluit om opnieuw bij de Rim Rock te gaan eten. Ook de bediening is weer top. Ons ober is vandaag een man van middelbare leeftijd, die heel goed voor zijn gasten zorgt. We vertellen hem het verhaal van ons eerste bezoek in de Rim Rock tijdens ons honeymoon in november 2000. Hij is zeer verheugd over het feit, dat “zijn” restaurant zo een onuitwisbare indruk op ons heeft gemaakt, dat we het na al die jaren opnieuw hebben weten te vinden. Op de terugweg naar onze cabin stoppen we nog even bij een tankstation, om wat spulletjes voor het ontbijt morgen vroeg in te slaan. Terug op de kamer is er nog net tijd om mijn dagboek up te daten en een beetje tv te kijken, voordat de oogjes rond een uur of 11 dichtvallen. We kunnen wederom terugkijken op een dag met een paar mooie wandelingen en heel veel schitterende natuur!
0 Reacties
|
AuteurFranziska Archieven
Juli 2018
Categorieën
Alles
|