Dinsdag 17/10/2017: Tucson: Saguaro NP & San Xavier del Bac Mission Ondanks Klaas zijn verkoudheid hebben we een redelijk rustige nacht achter de rug. Het ontbijt slaan we vandaag op een kopje thee of koffie na over, want we hebben vandaag een druk programma voor de boeg en willen geen tijd verspillen. In de omgeving van Tucson zijn namelijk verschillende natuurparken en andere bezienswaardigheden te vinden, die een bezoekje waard zijn. Eigenlijk zouden we ons hier makkelijk een paar dagen kunnen vermaken, maar helaas hebben wij maar één volle dag ter beschikking. We moeten daarom een keuze maken en dat valt - zoals gewoonlijk - niet mee. In elk geval willen we vandaag een bezoekje brengen aan het Saguaro National Park, een natuurreservaat waar zoals de naam al zegt een hoop van deze reuzecactussen te vinden zijn. Dit park bestaat uit twee verschillende delen, het Rincon Mountain District ten oosten en het Tucson Mountain District ten westen van de stad Tucson. Omdat we niet kunnen kiezen, willen we vandaag een bezoekje aan allebei de districten brengen. We beginnen aan de oostkant, want dat gedeelte ligt dichter bij ons hotel. Omdat we geen goede kaart van Tucson hebben, laten we ons door het navigatiesysteem naar het bezoekerscentrum leiden. Dat werkt gelukkig feilloos. Onderweg maken we nog even een korte stop bij een grote Fry supermarkt, waar we een broodje en wat meloen voor de lunch en een smoothie respectievelijk een frappuccino voor ontbijt scoren. Vervolgens steken we de weg over, om bij de Walgreens tegenover papieren zakdoekjes en wat pilletjes tegen Klaas zijn verkoudheid te halen. Dat doen we wel met de auto, want te voet oversteken is op deze vierbaansweg alleen met gevaar voor eigen leven mogelijk. Het assortiment bij deze drogisterijgigant is enorm, want Amerikaanse drogisterijen verkopen ook een hele hoop medicijnen, die in Europa alleen op recept of helemaal niet verkrijgbaar zijn. Na lang wikken en wegen kiezen we voor een “wondermiddel” in de vorm van pilletjes, dat zowel tegen hoest, als ook tegen neusverkoudheid en pijn moet helpen. Klaas neemt gelijk twee van die wonderpillen, want na een relatief rustige nacht, begint hij nu toch weer aardig te hoesten en ook zijn neus loopt voortdurend. Gelukkig brengen de pilletjes snel verlichting en kan hij de rest van de dag zonder al te veel last van zijn verkoudheid van onze activiteiten genieten. Bij het Saguaro NP aangekomen, maken we eerst een korte stop bij het “visitor center”. Hier bekijken we een korte film over de geschiedenis van deze regio en halen we een kaart en wat informatie over het park. Vervolgens rijden we de “scenic loop drive” op. Deze lus door het oostelijk gedeelte van Saguaro NP is volledig verhard en dus met elke auto makkelijk te berijden. Omdat die echter vrij smal is en bovendien ook door fietsers wordt gebruikt, is een groot gedeelte van de weg eenrichtingsverkeer. Nadat we bij twee uitzichtpunten zijn gestopt, waar we alvast een eerste indruk kunnen opdoen van de planten en dierenwereld in dit park, slaan we even verderop af op het onverharde zijpad naar de Mica View Picnic Area. Het is verbluffend hoeveel plantensoorten, met name cactussen, in dit woestijnachtig landschap groeien. Maar ook de fauna is hier veel rijker dan je in deze droogte zou verwachten. We zien met name een hele hoop vogels en kleine hagedisjes. Sommige van die vogels bouwen hun nestjes midden tussen de gevaarlijk lange stekels van de cactussen. Er is zelfs een specht, de zogenaamde Gila woodpecker, die de stammen van de saguaro-cactussen uitholt, om daarin zijn jongen groot te brengen. We parkeren de auto bij de picknickplaats en nemen dan eerst een laat ontbijtje bestaand uit wat fruit en een paar slokken water. Alhoewel het pas 10 uur ’s morgens is, schijnt de zon al weer uitbundig en is het bloedheet buiten. Toch willen we hier een korte wandeling gaan maken. De 3,2 km lange en vrij vlakke Mica View Loop Trail lijkt ons ondanks de hitte net haalbaar. Het eerste gedeelte van deze korte rondwandeling is verhard en loopt tussen de verschillende cactussoorten door naar een “trailhead” aan de noordgrens van het park. Daar draaien we de Cactus Garden Trail op, die ons in een grote boog weer terug naar de “picnic area” brengt. We lopen hier letterlijk midden tussen de saguaro’s, teddybear chollas en andere stekelige plantensoorten. Met name de teddy-bear-chollas zijn heel bijzonder. Deze cactussoort is bedekt met een dikke “vacht” van fijne stekels en lijkt daarom inderdaad een beetje op een zacht knuffelbeest. Je moet er echter niet te dicht bijkomen, want zijn stekels zijn voorzien van akelige weerhaken, die maar heel lastig te verwijderen zijn. Uiteraard zijn ook de saguaro’s zelf een heel indrukwekkende verschijning. Deze reuzecactussoort is de icoon van het Amerikaanse Zuidwesten en kan meer dan 20 meter hoog worden, maar groeit erg langzaam. Pas op ongeveer 70-jarige leeftijd krijgt deze cactus zijn eerste vertakkingen. Saguaro cactussen kunnen heel oud worden, vaak over de 150 jaar. Ooit was het terrein van Saguaro NP vol met deze reusachtige cactussen, maar na een paar strenge winters aan het begin van de 20ste eeuw legden veel van deze reuzen het loodje en was er nauwelijks meer jonge aanwas. Men was een tijdje zelfs bang, dat de saguaro ging uitsterven in het park. Nadat de begrazing door vee aan banden werd gelegd en ook anders de invloed van de mens tot een minimum werd beperkt, zijn er vandaag echter weer genoeg jonge saguaro’s in het park om de gaten in de begroeiing op te vullen. Naast de verschillende cactussoorten is de Sonoran Desert, waarin Saguaro NP ligt, ook het thuis van diverse struik- en boomsoorten. Eén daarvan is de “palo verde”, een boom zonder bladeren, maar met een opvallend groene schors. Om niet teveel vocht door verdamping te verliezen, heeft deze boom geen echte bladeren. Zijn groene bast bevat het chlorofyl, dat nodig is voor de fotosynthese. De “palo verdes” en ook de “mesquite” struiken dienen vaak als kraamkamer en bescherming voor baby-saguaro’s. Terug van onze rondwandeling door de “Cactus Forest” rijden we weer terug naar de verharde “scenic drive” en volgen deze totaal 8 mijl lange rondweg verder naar het oosten. Ondanks de hitte en de vaak steile hellingen zijn er vandaag verbazingwekkend veel fietsers onderweg. De volgende halte maken we bij het even verderop gelegen “Desert Ecology Trail”. Dat is een lusje van ongeveer 400 meter lang voorzien van diverse informatieborden over de flora en fauna in het park. Heel veel nieuws komen we hier echter niet te weten. Na deze korte rondwandeling zetten we ons ritje langs de “scenic drive” weer voort. De weg begint al gauw flink te stijgen, wat prachtige uitzichten naar alle kanten oplevert. Onder ons ligt het dal met vooral heel veel saguaro-cactussen. Aan de andere kant verrijzen de ruige toppen van de Tanque Verde Ridge. Bij de Javelinas Rock Overlook maken we nog weer een korte stop, om van dit prachtige panorama te genieten. Javelinas (in het Nederlands pekari’s of navelzwijnen genoemd) lijken een beetje op onze wildzwijnen. Ook zij behoren tot de rijke dierenwereld van dit park, maar blijven vandaag helaas onzichtbaar voor ons. Ook bij de even verderop gelegen “Javelina Picnic Area”, waar we in de schaduw van een afdakje de vanochtend gekochte broodjes en aardappelsalade nuttigen, komen we alleen een paar vogeltjes tegen. Als we tegen een uur of één terug bij het “visitor center” zijn, gaan we hier nog even de souvenirwinkel bekijken. Ik vind er een grappig T-shirt met de wijze lessen van een saguaro erop: “Stand tall. Reach for the sky. Be patient through the dry spells. Conserve your resources. Think long term. Wait for your time to bloom. Stay sharp!” Na deze korte stop gaan we op weg naar de tweede bestemming van vandaag. Dat is de iets ten zuiden van Tucson gelegen San Xavier del Bac Mission. San Xavier is een oude Spaanse missiekerk. Het eerste kerkgebouw werd hier al aan het einde van de 17de eeuw gebouwd. Dit werd echter in de oorlog met de Apaches volledig verwoest. De huidige kerk werd in 1797 ingewijd en is dus iets over 200 jaar oud, maar ook dat is voor Amerikaanse begrippen nog een heel respectabele leeftijd. De twee torens links en rechts van het terracottakleurige schip zijn helemaal wit geschilderd. Door haar witte torens zie je de kerk al van verre. Het interieur van het godshuis is in barokke stijl gehouden. Dat betekent dus kleurrijk beschilderde muren en plafonds en een overdaad aan stucwerk, verzieringen en beelden. Als nuchtere Groningers is ons deze bouwstijl veel te pompeus en vinden we het interieur daarom niet echt mooi, maar indrukwekkend is het zeker. Persoonlijk vind ik de cactustuin, die aan de voorkant van de kerk is aangelegd, dan ook veel mooier dan haar overdadige interieur. Nadat we het enorme, voornamelijk lege plein voor de missie zijn overgestoken, bekijken we nog even de winkeltjes met sieraden en ander kunsthandwerk van de lokale Indiaanse bevolking. Er zijn wel wat leuke dingetjes bij, maar niets wat we meteen moeten hebben. We stappen daarom weer in de auto en rijden gauw door naar het westelijke gedeelte van Saguaro NP, de Tucson Mountain District. Onderweg komen we langs de Old Tucson Studios en de Arizona-Sonora Desert Museum. Beide behoren tot de topattracties van Tucson. De oude filmstudio’s, waar in het verleden talloze westerns zijn gedraaid, zijn rond deze tijd van het jaar echter alleen maar in het weekend open. Het woestijnmuseum is vandaag wel open, maar wij zien de flora en fauna van de Sonoran Desert liever in het “wild” dan in een kunstmatig opgezette planten- en dierentuin. Vandaar, dat we ook hier doorrijden. Bij de ingang van het park aangekomen, stoppen we nog wel even bij het Red Hills Visitor Center. Hier hebben ze een schitterend diorama van de planten en dieren, die in dit gedeelte van het park leven.
Vervolgens gaan we de onverharde Bajada Scenic Loop Drive rijden. Ondanks dat het al 3 uur ’s middags is en zon zich achter een dikke laag wolken verstopt, is het buiten nog steeds erg warm. We stoppen daarom even bij de Sus Picnic Area aan het begin van de “loop”, om iets te drinken en wat meloen te eten. Daarna zijn we weer fit en fris genoeg, om even verderop de Valley View Trail te lopen. Deze loopt door een woud van saguaro’s naar de top van een heuvel met een schitterend uitzicht over de brede vallei onder ons en de bergen op het achtergrond. Ook bij Signal Hill aan het einde van de lus maken we nog een keer een korte wandeling naar de top van deze heuvel. Ook hier is het uitzicht op de cactus-bossen onder ons en de ruige bergtoppen in de verte adembenemend. Bovendien kunnen we hier genieten van diverse rotstekeningen, die de Hohokam-Indianen op de rotsen hebben achtergelaten. Intussen is de zon, voor zover ze achter de wolken nog te zien is, al flink gezakt en wordt het tijd om het park te verlaten en aan de terugweg te beginnen. Voorbij aan het Desert Museum slaan we kort voor de Old Tucson Studios af op de Gates Pass Road. Deze smalle, bochtige weg loopt dwars door de bergen terug naar Tucson. Vanaf Gates Pass heb je een schitterend uitzicht naar beide kanten en kunnen we genieten van een fantastisch mooi zonsondergang boven de woestijn. Vervolgens dalen we in de schemering af naar Tucson, waar we langs de Speedway Boulevard op zoek gaan naar een geschikt restaurant voor het diner. Ondanks dat we bijna tot aan het oostelijke gedeelte van Saguaro NP doorrijden, vinden we hier niets anders dan de gebruikelijke fastfoodketens. Daar hebben we eigenlijk geen zin in en we laten ons daarom door de navi via de Tanque Verde Road terug naar het centrum leiden. Klaas heeft het inmiddels behoorlijk gehad met het rijden door de duistere straten van een onbekende stad. Zijn concentratie is weg en op gegeven moment rijdt hij op een kruispunt zelfs door rood, met luid getoeter van onze medeweggebruikers als gevolg. En nu maar hopen, dat we niet geflitst zijn. Om verdere ongelukken te voorkomen, laten we ons door de navi zo snel mogelijk terugbrengen naar het hotel. Daar komen we rond half acht gelukkig heelhuids weer aan. Totaal zijn we op onze zoektocht naar iets eetbaars bijna een uur door de buitenwijken van Tucson gedwaald. We parkeren de auto en lopen bij gebrek aan betere opties opnieuw naar de Dennys. Hier worden we door onze ober van gisterenavond direct herkend en enthousiast verwelkomd. Vanavond kiezen we allebei voor een steak met friet en groente, gevolgd door een punt “pumpkin pie” (Klaas) en “apple pie crisp” (Franziska). Vanavond zijn er gelukkig geen mankementen aan het eten. Het smaakt allemaal prima. Terug op onze kamer is het na het gebruikelijke avondritueel al gauw tijd om onder de lakens te kruipen. We hebben weer een prachtige, maar wel heel volle en behoorlijk vermoeiende dag achter de rug.
7 Reacties
|
AuteurFranziska Archieven
Juli 2018
Categorieën
Alles
|