Vrijdag 20 & zaterdag 21/10/2017: Phoenix - Groningen Ik heb niet al te best geslapen afgelopen nacht, want op onze hotelkamer was het ondanks de airco erg warm. Ook Klaas is al voor de wekker aan wakker, want hij wordt door zijn eigen gehoest uit zijn slaap gehaald. Na het douchen en aankleden lopen we naar de lobby om te ontbijten, want ook hier zit het ontbijt bij de kamerprijs in. Er is muesli en melk, bagels, muffins en zelfs een machine om wafels te bakken. We houden het vandaag bij muesli en een kleine chocolademuffin om het af te leren. Na het tandenpoetsen pakken we de laatste spulletjes in en lopen dan weer naar beneden, om de sleutels in te leveren en de luchthavenshuttle te pakken.
Het busje staat er al en even later komt ook onze bestuurster opdagen. We zijn vanochtend maar met drie passagiers, een oudere mevrouw en wij twee dus. Tijdens de rit raken we aan de praat met onze chauffeuse, een nog relatief jong ogende meid. Ze informeert naar onze reisroute. Veel geografische kennis heeft ze echter niet, want ze weet niet eens waar de Bryce Canyon ligt en dat is na de Grand Canyon toch echt één van de topattracties in het Amerikaanse Zuidwesten. Veel tijd voor aardrijkskundelessen hebben we echter niet, want na een rit van nauwelijks tien minuten bereiken we de luchthaven. We moeten vandaag op Terminal 2 zijn. Precies twee uur voor vertrek staan we bij de incheckbalie. De luchthaven in Phoenix is een stuk knusser en minder modern dan die in Denver, waar we vorig jaar zijn geweest. Dat houdt ook in, dat hier minder geautomatiseerd is. Het eerste gedeelte van het check-in-proces wordt nog wel door een machine waargenomen. Nadat we ons reserveringsnummer hebben ingetikt en een paar vragen hebben beantwoord, print de automaat onze instapkaarten uit. Het afwegen en labelen van de ruimbagage gebeurt echter nog op de ouderwetse manier door een medewerker van vlees en bloed. Het is hier niet druk en we zijn bijna meteen aan de beurt. Gelukkig blijven dit jaar beide koffers binnen het limiet van 23 kg per stuk en hoeven we dus niet weer om te pakken. Ook de aansluitende veiligheidscontrole verloopt soepeltjes. Bij de bodyscan hangt een bordje waarop staat, dat je de schoenen en een licht jasje aan mag houden. Dat geldt echter alleen voor passagiers van 75 jaar en ouder. Misschien hebben we deze kleine lettertjes vorig jaar in Denver over het hoofd gezien, want toen verbaasden wij ons over het feit, dat de schoenen ondanks deze bordjes alsnog uit moesten. Als uiteindelijk alle riemen, schoenen, omhangportemonnees en zakdoeken weer op hun plek zitten, kunnen we op weg naar de gate. Eerst neuzen we echter nog even door de souvenirwinkels in de transfer-zone, want we moeten nog een klein cadeautje hebben voor de vriend, die tijdens onze afwezigheid onze planten verzorgt. Onze keuze valt uiteindelijk op een doosje cactussnoepjes en een pittige chocoladereep met jalapeño-pepers. Geen idee of deze smaakcombinaties gaan bevallen, maar het zijn in elk geval smaken, die heel karakteristiek zijn voor het Amerikaanse Zuidwesten. Vervolgens lopen we door naar de gate, waar we nog heel even moeten wachten, alvorens we aan boord kunnen gaan. De vlucht naar Houston zit vandaag helemaal vol. Toch hebben veel passagiers twee en meer stukken handbagage bij zich van een formaat, waar je u tegen zegt. Volgens mij voldoet driekwart van deze rolkoffers niet aan de afmetingen, die door de luchtvaartmaatschappij zijn voorgegeven. Toch mogen ze gewoon mee aan boord, al wordt er door het grondpersoneel wel naarstig naar vrijwilligers gezocht, die hun handbagage alsnog gratis als ruimbagage willen inchecken. Overvolle bagagerekken in vliegtuigen zijn de laatste jaren een groeiend probleem, want door de extra kosten voor het meenemen van ruimbagage reizen steeds meer mensen met alleen handbagage. Gelukkig mogen wij al met groep 3 instappen en zitten wij vandaag weer helemaal achter in het toestel, waardoor we nog wel een plekje in de kastjes boven ons hoofd voor onze rugzakjes weten te bemachtigen. We hoeven ze dus niet onder de stoel voor ons te stallen en hebben hierdoor voldoende beenruimte. Ondanks dat er in dit toestel weer geen enkel soort van entertainmentsysteem aanwezig is, vermaken we ons wel tijdens de twee uur durende vlucht naar Houston. Terwijl Klaas een dutje doet en wat slaap inhaalt, kijk ik uit het raam en geniet van het landschap buiten. Enkele minuten te vroeg landen we rond 15 uur in Houston, waar het op dat moment zwaarbewolkt is. Omdat we hier maar ongeveer 2 uur tijd hebben om over te stappen, nemen we direct de skytrain naar Terminal E, waar onze volgende vlucht zal vertrekken. Hier gaan we nog even wat eten, want inmiddels is het in Phoenix lunchtijd. Bij de foodcourt halen we een paar quesadilla’s en een salade met steak. Het smaakt allemaal prima, al is onze snelle hap met 35 $ alles behalve goedkoop. Vervolgens lopen we door naar de gate, waar we voor het instappen nog net genoeg tijd hebben voor een kort bezoekje aan het toilet. Ook deze keer zitten we weer helemaal achter in het toestel op de één-na-laatste rij. Helaas is het ons op deze vlucht echter niet gelukt om een stoel aan het raam te bemachtigen. We moeten voorlief nemen met twee stoelen zonder uitzicht in het midden van de cabine. Omdat het een nachtvlucht betreft, is dat echter niet zo erg. Het eten valt deze keer helaas behoorlijk tegen. Noch de “BBQ-chicken” van Klaas noch mijn pompoen-tortellini zijn om over naar huis te schrijven. Beide zijn eetbaar, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Gelukkig krijgen we nog wel een lekker vanille-ijsje na. De nu volgende uren brengen we door met het kijken van de film “Despicable Me 3” en een poging om te slapen. Helaas wil dat laatste niet echt lukken en blijft het bij een kort dutje zo af en toe. Boven Ierland krijgen we het ontbijt geserveerd en dan is het ook al weer tijd om te landen. Kort na achten zet de piloot het toestel op de Polderbaan aan de grond, waarna het nog bijna een half uur taxiën is tot aan de gate. Er volgt een bijna eindeloze wandeling door de gangen van Schiphol naar de paspoortcontrole. De herfstvakantie is duidelijk begonnen, want het is hier enorm druk. Zelfs voor de trap naar de paspoortcontrole en de bagagehal staat een lange rij. Er is een mannetje van de beveiliging en die laat maar mondjesmaat mensen toe tot de paspoortcontrole. We moeten dus nog even wachten en ik ga intussen alvast op zoek naar een toilet, want ik moet al sinds het uitstappen nodig plassen. Natuurlijk wordt net in de tijd, dat ik afwezig ben, de volgende groep toegelaten. Klaas is al een beetje flauw, want nu duurt het dus nog langer, voor dat we de formaliteiten achter ons hebben. Gelukkig zijn we even later wel aan de beurt. Via de trap dalen we af naar de paspoortcontrole en worden door een automaat weer toegelaten tot ons kikkerlandje. Eindelijk in de bagagehal aangekomen, blijkt carrousel nummer 16 helemaal aan het ander einde van de luchthaven te zijn en volgt opnieuw een wandeling van bijna 10 minuten. Al die vertraging heeft wel het voordeel, dat we deze keer niet lang op onze tassen hoeven te wachten. We kunnen de tassen bijna meteen van de band plukken en langs de douane naar de uitgang lopen. Vanaf nu loopt alles op rolletjes, want op Schiphol Plaza blijkt, dat de eerstvolgende rechtstreekse intercity naar Groningen al over 5 minuten vertrekt. Ondanks dat het vandaag zaterdag is, zijn er helemaal geen werkzaamheden op ons traject en we kunnen dus zonder omwegen of vertragingen linea recta naar het noorden reizen. We weten deze keer zelfs een zitplaats te bemachtigen en ook voor de bagage is er voldoende ruimte naast ons compartiment. Na alle perikelen bij vorige treinreizen van en naar Schiphol mag dit al haast een wonder heten! Kort na de middag arriveren we precies op tijd op het hoofdstation van Groningen en ook de bus naar onze wijk laat gelukkig niet lang op zich wachten, zodat we rond een uur of één weer thuis zijn. Het eerste wat we hier doen is de thermostaat omhoog schroeven, want na de 35 graden in Phoenix voelen de 15 graden hier thuis toch aardig fris aan. De rest van de dag zijn we bezig met uitpakken, wassen, foto’s op de computer overzetten, boodschappen doen en bellen met familie en vrienden. Om een uur of 10 ’s avonds kunnen we de ogen niet langer open houden en duiken we uitgeput ons bed in. Eindelijk weer onze oud-vertrouwde matras en kussens! Wat zal dat heerlijk liggen vannacht! We hebben weer een fantastische reis achter de rug, waarvan we nog maanden kunnen nagenieten. Naast hele bekende parken, die we meestal al eens eerder hebben bezocht, hebben we deze keer ook een hele hoop minder bekende natuurreservaten mogen aanschouwen, die weliswaar veraf van de gebaande toeristenpaden liggen, maar zeker net zo mooi zijn. Totaal hebben we in 4 weken tijd bijna 7000 km afgelegd. Dat is gemiddeld ongeveer 286 km per dag. Alhoewel dat best te doen is, zou ik de volgende keer waarschijnlijk weer voor een iets kortere route kiezen met meer rustdagen en nog meer tijd om te wandelen. Wanneer deze volgende keer zal zijn valt echter nog te bezien, want echt goedkoop zijn vier weken vakantie in de VS natuurlijk niet. Voorlopig zullen we onze reisbestemmingen daarom waarschijnlijk iets dichter bij huis moeten zoeken. Maar niet getreurd: ook hier in Europa valt immers nog heel veel moois te ontdekken! Dus tot de volgende reis! Groetjes, Franziska en Klaas
2 Reacties
|
AuteurFranziska Archieven
Juli 2018
Categorieën
Alles
|