Dinsdag 3/10/2017: Chama (NM) - Durango (CO) We moeten vandaag op tijd op, want om 8.30 uur begint onze dagexcursie met de Cumbres & Toltec Narrow Gauge Railroad. Qua weer hadden we geen betere dag kunnen treffen. Er is geen vuiltje aan de lucht vanochtend. Het is wel behoorlijk fris en daarom pakken we ons warm in, alvorens we met de auto naar het stationnetje van Chama vertrekken. De kaarten voor de treinrit hebben we al thuis besteld en betaald, maar we moeten ze vanochtend nog wel bij de balie op het station gaan ophalen. Tevens kopen we ook nog een boekje met uitleg over de geschiedenis van deze spoorlijn en een gidsje, dat mijl voor mijl uitlegt, wat er langs het spoor zoal te zien valt. Zoals gewoonlijk zijn we al ruim op tijd op het station. We hebben dus nog voldoende tijd om de verschillende treinen van dichtbij te bekijken, alvorens we in de bus naar Antonito stappen. We beginnen onze treinreis namelijk aan het andere einde van de spoorlijn, want vanuit Chama vertrekt de eerste trein pas om 10 uur. Toch zijn ze de locs nu al aan het opstoken en er valt dus genoeg te zien op het kleine stationnetje. Om half negen stappen we in de bus, die ons in ongeveer een uur tijd over de bergen naar het plaatsje Antonito in de staat Colorado brengt. Zo te zien hebben we niet alleen geluk met het weer, maar zijn ook de herfstkleuren in de bergen op hun top. Dat belooft wat voor de treinrit straks! In Antonito hebben we nog net genoeg tijd om even van het toilet gebruik te maken en een paar foto’s van onze trein te schieten. Dan is het tijd om te boarden. Onze zitplaatsen zijn in een rijtuig van de goedkoopste klasse. Dat is echter niet erg, want bij dit mooie weer zullen we toch niet veel binnen zitten. Er is namelijk ook nog een open rijtuig, waar de passagiers uit alle klassen gebruik van mogen maken. Je moet hier wel staan, maar het uitzicht is geweldig. Bovendien is hier een gids aanwezig, die heel veel interessante feitjes over de spoorlijn en het landschap eromheen weet te vertellen en ons op de beste plekken wijst om plaatjes te schieten. In eerste instantie gaat de rit door redelijk vlak en vrij droog grasland. Op het eerste gezicht is dat weinig boeiend, maar al gauw verschijnen in de verte groepjes gaffelbokken. Bovendien lonken aan de horizon de witte toppen van de Sangre de Cristo Mountains. Al snel begint de spoorlijn echter te klimmen en het uitzicht wordt steeds mooier. Uiteindelijk komen we in een berglandschap met prachtig verkleurde bossen terecht. Tussen de donkergroene naaldbomen zoals de “Ponderosa” en de “Lodgepole Pine” staan steeds vaker grote groepen ratelpopulieren in prachtig oranje-gele herfsttooi. Het is een echt adembenemend tafereel! Ik kan er geen genoeg van krijgen en knip dan ook weer één foto na de andere. Het open rijtuig bevindt zich in het achterste gedeelte van de trein. Hierdoor kun je de loc en de eerste paar wagons heel mooi op de gevoelige plaat vastleggen, als de trein een bocht neemt. Om een uur of één bereiken we het voormalige stationnetje van Osier. Tegenwoordig wordt het stationsgebouw als restaurant voor de lunch gebruikt. De lunch is namelijk bij de prijs van de treinrit inbegrepen. Er is keuze uit kalkoen, gehaktbrood of soep en salades. Wij gaan vandaag voor de gebakken kalkoen met vulling, groene bonen, aardappelpuree en cranberrysaus. Er staat al een aardige rij bij de balie, waar het eten voor ons wordt opgeschept, maar gelukkig werken de medewerkers van de keuken heel efficiënt. Met volgepakte dienbladen gaan we vervolgens op zoek naar een vrij plekje aan de lange tafels in de “dining room”. Dat valt nog niet mee, want inmiddels zijn ook de passagiers van de trein, die om 10 uur vanuit Chama is vertrokken, in Osier gearriveerd. Gelukkig is er beneden nog meer zitruimte en vinden we uiteindelijk nog wel een vrije plek. Het eten smaakt prima, al is het natuurlijk geen sterrenkeuken. Nadat we ook nog een toetje naar binnen hebben gewerkt, lopen we weer naar buiten om nog wat foto’s van de trein te nemen. Dan is het ook al weer tijd om in te stappen. Alhoewel de bestemming van de twee treinen duidelijk met borden staat aangegeven, zijn er uiteraard weer mensen, die bij het verkeerde treinstel instappen. Gelukkig wordt de fout nog net op tijd opgemerkt. Nadat alle passagiers weer in de juiste trein zitten, gaat de rit verder. Wij gaan ook voor dit tweede gedeelte van de reis weer in het open rijtuig staan. Door een prachtige vallei met een kabbelend riviertje klimmen we naar de Cumbres Pass, waar we een korte stop maken voor de mensen, die per bus verder reizen naar hun bestemming. Zelf blijven we gewoon in de trein, die vanaf hier aan zijn steile afdaling naar Chama begint. De remmen van de trein moeten hier dus flink aan de bak. Niet alleen de passagiers van het snuivende, piepende stoomtreintje genieten van deze spectaculaire afdaling, ook verschillende treinspotters volgen ons vanaf de Cumbres Pass op de parallel aan de spoorlijn lopende Highway 17.
Het is al bijna 16.30 uur, als we eindelijk het stationnetje van Chama binnenrijden. Hier maken we nog even gebruik van het toilet en stappen dan snel in de auto, want we hebben nog een flinke rit van ongeveer twee uur voor de boeg. Door de bergen verlaten we op Highway 84 de staat New Mexico en rijden we voor de zoveelste keer vandaag Colorado binnen. De spoorlijn van de Cumbres & Toltec Railroad loopt namelijk door het grensgebied van deze twee staten. Op het traject tussen Antonito (CO) en Chama (NM) passeert de trein de grens maar liefst 11 keer! Via Pagosa Springs belanden we uiteindelijk op Highway 160 West, die we tot Durango gaan volgen. De laatste 50 km valt het rijden vanwege de laagstaande zon, die pal in ons gezicht schijnt, niet mee. En alsof dat nog niet genoeg ellende is, staan er ook nog overal borden, die voor overstekend wild waarschuwen. Gelukkig zijn de enige herten, die we vandaag tegenkomen, zo vriendelijk om aan de kant van de weg te blijven. Net voor inval van de duisternis bereiken we opgelucht en heelhuids ons hotel in Durango. De Adobe Inn ligt iets ten noorden van het centrum aan Main Street en is een wat ouder, maar verder prima hotel. Na een korte rustpauze op de kamer gaan we eten bij de even verderop gelegen Applebees. Dit is normaal gesproken een van onze favoriete restaurantketens in de VS. De vestiging in Durango hadden we echter beter kunnen overslaan, want er is veel te weinig personeel aanwezig. Alhoewel de helft van het restaurant leeg is, moeten we zeker 10 minuten wachten op een tafel. Ook daarna duurt het een hele tijd, voor we onze bestelling kunnen plaatsen en ons eten eindelijk wordt opgediend. Op het tafeltje tegenover van ons stapelen zich de vieze borden, want blijkbaar heeft niemand tijd of zin om ze op te ruimen. Geen erg prettige omgeving om in te dineren. Het eten smaakt gelukkig wel, al vind ik mijn “shrimp stirfry” een stuk minder lekker dan die, die ik vorig jaar bij de Applebees in Grand Junction heb gehad. Ook Klaas zijn whisky-burger smaakt maar zozo. Dit is definitief niet voor herhaling vatbaar. Terug op de hotelkamer blazen we nog een beetje uit en gaan dan op tijd slapen. We kunnen wederom terugkijken op een absolute topdag! De treinrit was schitterend en ondanks het prijskaartje van 92 € per persoon elke cent wel waard! Ik heb dan ook geen seconde spijt gehad van onze beslissing om deze toch vrij dure excursie op het programma te zetten. Vergelijk je de Cumbres & Toltec Railroad met de stoomtrein, die tussen Durango en Silverton rijdt, dan zijn de kaartjes van de Cumbres & Toltec zelfs een koopje. Bij de Durango & Silverton Railroad betaal je namelijk voor een excursie van een halve dag net zoveel als bij de Cumbres & Toltec voor een hele. Bovendien zit bij de Cumbres & Toltec de lunch bij de prijs van het kaartje inbegrepen. Tenslotte is de Cumbres & Toltec bij de grote massa nog redelijk onbekend en hoef je dus geen rekening te houden met hele hordes buitenlandse, vaak Aziatische toeristen. De meeste passagiers zijn hier gewoon Amerikaanse spoorwegfanaten en dat is best aangenaam gezelschap.
1 Reactie
|
AuteurFranziska Archieven
Juli 2018
Categorieën
Alles
|