Maandag 25/9/2017: Schiphol - Phoenix We hebben allebei nauwelijks geslapen afgelopen nacht, want onze kamer was erg heet en bovendien heel rumoerig. We hebben dus geen wekker nodig en gaan al om 6.30 uur opstaan. Daarna checken we uit en nemen de shuttle bus terug naar de luchthaven. Het hotelontbijt slaan we dit jaar over, want we vonden het vorig jaar zijn geld niet waard. Bovendien hebben we straks na het inchecken voor onze vlucht tijd zat om nog iets te eten. De bus is gelukkig ook vandaag een stuk minder vol dan vorig jaar en we kunnen zelfs twee zitplaatsen bemachtigen. Ook de check-in verloopt op rolletjes. Er is nog bijna niemand en we kunnen direct doorlopen naar de beveiliging, die ons nog weer wat vragen over het inpakken van onze koffers stelt. Vervolgens geven we bij de drop-off-balie onze tassen af en krijgen we onze boardingpassen, die we tot nu toe alleen op het mobiel hadden staan, ook nog op papier uitgeprint. Dan lopen we naar de hal een verdieping hoger, waar we eerst door de veiligheidscheck en dan door de paspoortcontrole gaan. Nadat zowel wijzelf als ook onze handbagage door de machines, automaten en de mensen van vlees en bloed zijn goedgekeurd, mogen we doorlopen naar de transfer-zone.
In een café op de begane grond gaan we ontbijten. Goedkoop is het hier niet, want we betalen voor een muesli met yoghurt en vers fruit, een croissantje met jam, koffie en thee bijna 24 Euro, maar het is wel allemaal heel erg lekker. Na dit ontbijt lopen we nog even een rondje langs de taxfree-shops. Sinds vorig jaar zijn er weer heel wat winkels bijgekomen. Er valt dus heel wat te kijken. Hier laten we het echter ook bij, want goedkoop zijn deze zaken niet. Ondanks dat je hier belastingvrij moet kunnen inkopen, zijn de meeste producten een stuk duurder dan bij de gewone supermarkt. Uiteindelijk lopen we dan naar de gate toe, waar we nog even moeten wachten, alvorens we kunnen boarden. Ook al zijn alle passagiers in groepen verdeelt, het instapproces verloopt ook vandaag weer chaotisch. Nog voor het boarden begint, staat de helft van de passagiers al in het gangpad en blokkeert de doorgang voor de mensen, die al wel mogen instappen. Bovendien moeten we bij de gate nog weer wat veiligheidsvragen beantwoorden en wordt iedereen, die nog geen paarse sticker van de beveiliging op zijn paspoort heeft staan weer tussenuit gehaald, om alsnog een uitgebreide screening te ondergaan. Niet echt efficiënt en het lukt dan ook niet, om alle passagiers voor de officiële vertrektijd om 11.05 uur aan boord te krijgen. Pas 20 minuten later verlaat ons toestel de gate en gaan we al taxiënd op weg naar de startbaan in de verste hoek van Schiphol. Helaas lukt het mij vandaag niet om een koptelefoon te bemachtigen. Ik zat blijkbaar net op het moment, dat het cabinepersoneel met de headsets langskwam, uit het raam te kijken. Ook navraag bij de stewardess helpt helaas niets, want zij is mijn verzoek om een koptelefoontje zo weer vergeten. Omdat ik geen zin heb om nog weer een verzoek in te dienen, doe ik het vandaag met het live-entertainment aan boord: dat wil zeggen eten, drinken en uit het raam kijken. Klaas heeft zijn eigen koptelefoon bij zich en kan dus wel een filmpje pakken. Op het eerste stuk van de vlucht bestaat het uitzicht uit mijn raampje echter vooral uit wolkenlandschappen. Pas boven de westkust van Schotland klaart het op. Ook het zuidelijkste puntje van Groenland met zijn besneeuwde bergtoppen en imposante gletsjers en de kust van Labrador liggen vandaag prachtig in de zon. Daarna verschuilt zich Canada echter weer onder een dikke laag bewolking. Pas boven de provincie Québec vallen er weer gaten in het wolkendek. Voorbij aan de monding van de Saguenay volgen we de St. Laurent Rivier stroomopwaarts richting de Grote Meren. En dan duikt in de verte ineens een bekend stadsgezicht op. Pal onder ons verschijnen de eilanden, waarop de stad Montréal gebouwd is. De bruggen, die het zuidoever van de St. Laurent met de eilanden verbinden, het olympisch stadion, het pretpark La Ronde, het historische havengebied en de wolkenkrabbers van ‘downtown’ zijn allemaal duidelijk te herkennen. Een hele leuke verrassing voor mij, want hier heb ik 29 jaar geleden een jaar bij een gastgezin doorgebracht en daar koester ik nog steeds hele mooie herinneringen aan. Via de oevers van Lake Ontario en de region van de Finger Lakes in Upper State New York zakken we verder af naar het zuiden. Daarna betrekt de lucht helaas weer en is er niet meer veel te zien. Als we uiteindelijk de afdaling naar Houston inzetten, vliegen we door grote torens van stapelwolken. Er is duidelijk onweer in de lucht en dat veroorzaakt aardig wat turbulentie. De onlangs door het cabinepersoneel verstrekte snack bestaand uit een sandwich met kaas en kalkoen blijft nog net binnen, maar veel scheelt het niet. Na al dat gehobbel in de lucht valt de landing zelf eigenlijk heel erg mee. Zachtjes komen de wielen van het toestel op de landingsbaan neer. Ook hebben we de bij de start opgelopen vertraging weer helemaal goedgemaakt. We landen zelfs enkele minuten te vroeg in Houston. Ik ben wel blij, dat we hier nu pas komen en niet drie weken geleden. Toen had orkaan Harvey namelijk de halve stad onder water gezet en was het vliegveld bijna een week lang dicht. Uit de lucht waren de gevolgen van deze overstromingen nog steeds goed te zien. Veel van de kleinere wegen liggen nog steeds onder een dikke laag modder en in de lager gelegen gebieden zijn nog overal grote plassen. George Bush Intercontinental Airport kan zich qua grootte en afstanden zeker meten met Schiphol, want ook hier hebben we bij aankomst in de hal van de immigratiedienst al een halve marathon erop zitten. Gelukkig zijn de wachtrijen voor de automaten deze keer vrij kort. We hoefden dit jaar geen nieuw ESTA aan te vragen om de VS binnen te komen, want die van vorig jaar is nog gewoon geldig. Alleen de informatie over de bestemming moest aangepast worden, maar dat is een fluitje van een cent in vergelijking met een nieuwe aanvraag. Net als vorig jaar lukt het ons helaas ook deze keer niet, om door de automaten van de immigratiedienst goedgekeurd te worden. Ook nu mislukken de vingerafdrukken en de foto van het gezicht en moeten we alsnog langs de balie met een zeer onvriendelijk kijkende medewerker van de immigratiedienst. Terwijl de Duitse meid voor ons in eerste instantie de toegang tot de VS geweigerd wordt en ze met een ambtenaar mee moet naar een apart verhoorkamertje, krijgen wij na het afnemen van de vingerafdrukken en het beantwoorden van een paar vragen gelukkig wel de felbegeerde stempel, die ons toegang verleent tot dit ‘beloofde land’. Bij de bagageband aangekomen staan onze tassen al op ons te wachten en kunnen we zonder verder oponthoud langs de douane. Daarna leveren we de tassen weer in bij de transferbalie en gaan een verdieping hoger opnieuw door de veiligheidscontrole. Hier komen we ook de Duitse dame van zonet weer tegen. Blijkbaar heeft ze haar stempel alsnog gekregen. Inmiddels is het al bijna 16 uur en hebben we nog iets meer dan 1 ½ uur tijd, voor dat we weer moeten boarden voor onze volgende vlucht. Ik heb ergens gelezen, dat het vliegveld van Houston sinds mei 2017 in het bezit is van een Hard Rock Café. Omdat Klaas daar fan van is en omdat we toch nog iets willen eten, pakken we de monorail naar Terminal B, waar zich dit restaurant volgens de berichten moet bevinden. In de monorail is het bloedheet, maar gelukkig is het maar een kort ritje en is het bij de Hard Rock Café lekker koel. Al gauw zitten we van een lekkere maaltijd bestaand uit een pulled pork sandwich (Klaas) en een chicken ceasar salad (Franziska) te smullen en leggen hiermee een bodempje voor de tweede helft van onze reis. Die bestaat namelijk uit een binnenlandse vlucht zonder gratis maaltijden. Met gevulde buikjes rijden we vervolgens terug naar de E-Terminal, waar om 18.25 uur ons volgende vlucht naar Phoenix vertrekt. Deze keer verloopt het instappen zonder problemen en kunnen we op tijd de lucht in. Deze keer zitten we in een rijtje van drie aan het raam, maar gelukkig blijft de plek aan het gangpad vrij en hoeven we dus ook hier niet over vreemde mensen heen te klauteren, als we naar toilet willen. De faciliteiten van de binnenlandse vluchten van United zijn nogal spartaans te noemen. Zoals eerder gezegd krijg je hier alleen een gratis drankje. Maaltijden, muziek of een film zijn alleen tegen betaling verkrijgbaar en daar zijn we dus te krenterig voor. Terwijl Klaas naast mij een dutje doet, bewonder ik de sculpturen van prachtig verlichte bloemkoolwolken buiten. Als we ongeveer 2 uur later eerst Tucson en dan Phoenix naderen is het buiten pikkedonker geworden. De luchthaven van Phoenix ligt midden in een zee van lichtjes. Terwijl we snel dalen, kunnen we onder ons vel verlichte zwembaden en honkbalvelden herkennen, die vaak als klavertjesvier bij elkaar liggen. We zijn nog maar enkele meters boven de landingsbaan, als het toestel ineens een doorstart maakt. We stijgen weer op en zien de luchthaven onder ons verdwijnen. Terwijl we een extra rondje over nachtelijk Phoenix draaien, laat de kapitein ons weten, dat we deze actie aan een of andere oen te danken hebben, die op de landingsbaan ging staan, terwijl zij al toestemming hadden om te gaan landen. Gelukkig lukt het bij de tweede poging wel om het toestel veilig aan de grond te krijgen, al is het met ca. 5 minuten vertraging. Het vliegveld van Phoenix is vrij compact en al gauw staan we bij de bagagecarrousel, waar onze tassen net beginnen rond te draaien. De bagagebanden staan hier gewoon in de aankomsthal, waar iedereen bij kan. Met onze tassen lopen we vervolgens door naar buiten, waar het ondanks de duisternis nog steeds bijna 30 graden is. Hier pakken we de gratis shuttle naar de autoverhuurder. Phoenix heeft een centraal verhuurcentrum, waar alle grote verhuurmaatschappijen bij elkaar zitten. De gratis shuttlebussen naar het verhuurcentrum rijden voortdurend af en aan en we hoeven dus niet lang te wachten. Deze keer is het helaas niet gelukt om online in te checken en we moeten dus nog wel langs de balie van Alamo. Gelukkig is het hier niet druk en we zijn dus bijna meteen aan de beurt. De medewerkster achter de balie weet ons te vertellen, dat de door ons geboekte ‘midsize SUV’ helaas niet meer beschikbaar is. We komen daarom in aanmerking voor een gratis upgrade naar een ‘minivan’, een bakbeest van een auto met maar liefst 7 zitplaatsen. We zijn hier niet zo blij mee, want we hebben natuurlijk niet voor niets voor een kleine terreinwagen gekozen. We hebben echter weinig keus, want iets anders staat er volgens de medewerkster aan de balie simpelweg niet meer. We kunnen het hoogstens morgen vroeg nog weer proberen, maar ze kunnen ons ook dan niet garanderen, dat ze een auto van onze categorie beschikbaar zullen hebben. Nadat we vervolgens alle pogingen om ons extra pechhulp à 10 $ per dag aan te smeren met succes hebben afgewimpeld, kunnen we eindelijk het contract tekenen en op weg naar de kelder, waar de huurauto’s geparkeerd staan. De keuze is niet moeilijk, want er staan hier inderdaad alleen maar nog minibussen van het model Dodge Grand Caravan. Het wordt een gloednieuwe grijze, met nog maar iets meer dan 800 mijlen op de teller. Helaas blijkt achteraf, dat we niet goed naar de benzinemeter hebben gekeken, want de tank blijkt maar halfvol te zijn, terwijl we wel voor een volle tank hadden betaald. We hebben echter geen zin om weer terug te rijden en gaan ondanks dit akkefietje toch maar op weg naar ons hotel. Helaas wil onze navigatie-apparaat ook niet echt meewerken en zoekt hij lang nadat we de garage van het verhuurcentrum achter ons hebben gelaten nog steeds naar satellieten. Samen met zijn vermoeidheid is dit alles niet echt bevorderlijk voor Klaas zijn toch al behoorlijk slechte bui. Vloekend zet hij even verderop de auto aan de kant en wacht hij tot de navigatie de juiste route heeft berekend. Gelukkig hoeven we niet ver te rijden en bereiken we amper 10 minuten later alsnog zonder kleerscheuren de Econo Lodge Phoenix Airport, waar we vanavond verblijven. Het parkeren van ons bakbeest valt echter op het al redelijk gevulde parkeerterrein niet mee. Zeker nu Klaas toch al een heel kort lontje heeft, want tijdens het uitstappen is de ring van de sleutelhanger geknapt. Het zaakje spatte helemaal uit elkaar en alle onderdelen liggen nu over de bodem van de auto verstrooid. De meeste dingen hebben we inmiddels weer kunnen vinden, maar de reservesleutel van de auto is nog steeds niet terecht. Die moeten we morgen maar bij daglicht gaan zoeken. Voor vandaag is het mooi geweest en trekken we ons terug op onze kamer. Hier is het door de airco lekker koel. Nadat we nog even een blik in de mailbox hebben geworpen en een paar appjes naar de thuisfront hebben gestuurd, lukt het ons niet langer om de oogjes open te houden en gaan we plat.
2 Reacties
|
AuteurFranziska Archieven
Juli 2018
Categorieën
Alles
|