Zaterdag 7/10/2017: Monticello - Torrey Ook vandaag ontbijten we met zelf gekochte spullen op onze hotelkamer. Om een uur of acht zijn we klaar voor vertrek en rijden op Highway 191 naar het zuiden. Net als gisteren middag zien we ook nu weer een hoop herten langs de weg. In Blanding maken we een korte stop om bij de Subway een broodje te gaan halen. Eigenlijk jammer, dat ze hier geen klantenkaart hebben. Bij alle broodjes, die we tot nu toe bij deze keten hebben gekocht, zouden we inmiddels een flinke korting moeten krijgen. Soms zijn er wel kortingsbonnen, maar die hebben helaas maar een beperkte looptijd en zijn alleen bij de vestigingen van een bepaalde regio te verzilveren. Het is ons daarom nog nooit gelukt, een broodje met korting te scoren. Voordat we Blanding weer achter ons laten, slaan we bij de plaatselijke supermarkt nog een jerrycan met water en een beetje fruit in. In Torrey, de plaats waar we de volgende twee nachten zullen verblijven, is er namelijk geen fatsoenlijke supermarkt. Iets ten zuiden van Blanding slaan we vervolgens af op Highway 95. Volgens de berichten is dat een van de mooiste autoroutes van het hele Zuidwesten. Het eerste stuk is echter nog niet echt spectaculair. Bovendien kennen we die al, want deze route hebben we twee dagen geleden in omgekeerde richting gereden. Pas na de afslag van Highway 261 komen we op nieuw terrein terecht en bereiken we al gauw onze eerste bestemming van vandaag, het Natural Bridges National Monument. De 9 mijl lange rondweg door dit park volgt de rand van een diepe Canyon. De hoofdattractie van dit park zijn drie grote, natuurlijke bruggen. Met onze parkenpas krijgen we ook hier gratis toegang en kunnen we bij het bezoekerscentrum een gratis kaartje ophalen. Al gauw bereiken we een punt met een prachtig uitzicht op Sipapu Bridge, de grootste van de drie bruggen. Al vanaf hierboven is deze natuurlijke boog heel indrukwekkend. Toch willen we hem ook nog uit een ander perspectief gaan bekijken. We rijden daarom nog een stukje verder en parkeren de auto even verderop bij de trailhead, waar de afdaling naar de voet van Sipapu Bridge begint. Ondanks dat het hier om een vrij korte afdaling gaat, is deze wandeling toch vrij pittig. Dat komt met name door het grote hoogteverschil van bijna 150 m. Op verschillende plekken zijn traptreden in de rotsen uitgehouwen en op de steilste stukken zijn er zelfs metalen trappen en houten ladders aan de canyonwanden vastgeschroefd. Op ongeveer de helft van de afdaling vlakt het pad even uit en bereiken we een breed rotsplateau met een schitterend uitzicht op Sipapu Bridge. Ook zijn er vanaf dit plateau verschillende “cliff dwellings”, ruïnes van oude, in de rotsen gebouwde nederzettingen, te zien. Een ervan ligt zelfs op het rotsplateau direct naast het pad. Nadat we hier van het uitzicht hebben genoten en wat plaatjes hebben gemaakt, beginnen we aan de tweede helft van de afdaling. Alhoewel het pad op dit stuk veel ruiger is, zijn ook hier op alle cruciale punten trappen, metalen relingen en houten ladders geïnstalleerd. Met name de ladders hebben echter al betere tijden gekend: ze zijn behoorlijk gamel en wiebelig. Toch bereiken we de bodem van de kloof zonder problemen. We staan nu pal onder de boog van Sipapu Bridge. Uit dit perspectief is die nog vele malen indrukwekkender dan van bovenaf en we voelen ons hier als kaboutertjes in een wereld van reuzen. Ondanks dat het ook vandaag weer prachtig zonnig weer is, hebben we tot nu toe nauwelijks last van de hitte gehad, want het pad lag voor een groot gedeelte nog in de schaduw. Toch is de klim terug naar het parkeerterrein een zweterige aangelegenheid. Als we na ongeveer een uur stappen weer boven bij de auto staan, zijn we dan ook volledig doorweekt. Toch gaan we ook bij ons volgende stop langs de “park road” opnieuw wandelen. Gelukkig is het pad naar de Horse Collar Ruins Overlook vrijwel vlak en amper een kilometer lang. Vanaf het uitkijkpunt aan het einde van het pad genieten we van een prachtig uitzicht op de grootste “cliff dwelling” van dit park. Terug bij de auto stappen we weer in en rijden door naar het volgende uitkijkpunt met zicht op de tweede natuurlijke brug van het park, Kachina Bridge. Deze is wat kleiner dan Sipapu Bridge en vanaf het uitzichtpunt aan de canyonrand kun je er niet echt doorheen kijken. Dat kan wel, als je naar de voet van deze brug afdaalt, maar ook dat is een flinke tippel. Omdat het inmiddels al na de middag is en wij nog een flink stuk rijden voor de boeg hebben, wordt ons nog een wandeling van meer dan een uur iets te gortig. We rijden daarom snel verder naar brug nummer drie, Owachomo Bridge. Deze is een stuk sierlijker dan de andere twee. Aan de bovenkant is de boog slechts 3 meter dik. Bij een spanwijdte van 55 en een hoogte van 32 meter is dat erg weinig. De afdaling naar de basis van Owachomo Bridge is gelukkig een stuk gemakkelijker dan bij de andere twee bruggen. Het pad is veel minder steil en het hoogteverschil is maar ongeveer 50 m. Al om al kost de afdaling en de klim terug naar boven maar ongeveer een half uur en is dus voor iedereen met een redelijke conditie goed te doen. Dat betekent echter ook, dat de rust hier ver te zoeken is. Naast verschillende gezinnen met kleine kinderen waagt hier namelijk ook een hele buslading vol met Aziatische toeristen de afdaling naar de voet van Owachomo Bridge. Gelukkig is de bus ons net voor en beginnen de meeste passagiers al weer aan de klim naar boven, terwijl nog moeten afdalen. Op die manier kunnen we beneden toch nog betrekkelijk rustig van het uitzicht genieten. Weer boven gaan we gezeten op de rand van het kofferbak lunchen. Er zijn hier helaas geen picknicktafels in de buurt, want de enige “picnic area” ligt helemaal aan het begin van de rondweg door het park. Doordat het hier eenrichtingsverkeer is, kunnen we daar niet meer komen. Kort daarna rijden we vervolgens het park weer uit en volgen Highway 95 verder naar het noorden. Ondanks dat het landschap met zijn diepe canyons en zijn rode tafelbergen steeds spectaculairder wordt, ben ik al weer zo duf, dat ik mijn ogen nauwelijks open kan houden. Pas kort voordat we in de buurt van de plaats Hite de Colorado River oversteken, ben ik weer wakker. Rondom ons heen bestaat het landschap uit grillig gevormde rode rotsen en tafelbergen. De Amerikanen onderscheiden trouwens twee soorten tafelbergen, de “mesa” en de “butte”. Is de berg breder dan dat hij hoog is, dan is er sprake van een “mesa”. Is het omgekeerde het geval, dan spreken de Amerikanen van een “butte”. Direct bij de brug over de Colorado Rivier maken we een korte fotostop en rijden dan verder richting het noorden. Als we zowel de Colorado als ook de Dirty Devil River zijn overgestoken, nemen we even verderop de afslag naar een “scenic viewing area”. Vaak vallen deze officiële uitkijkpunten langs de snelweg een beetje tegen en is het panorama kort daarvoor of daarna veel mooier, maar deze mag zich met recht een “scenic viewing area” noemen. De weg eindigt namelijk op een plateau hoog boven de oevers van Lake Powell. Lake Powell is het enorme stuwmeer, dat ontstond, toen de Glen Canyon Dam in de kloof van de Colorado Rivier werd gebouwd. Alhoewel we vanaf de viewing area maar een fractie van Lake Powell kunnen overzien, genieten we volop van dit prachtige panorama. We zitten hier recht tegenover het plaatsje Hite gelegen aan het meest noordoostelijke puntje van het stuwmeer. Page en de Glen Canyon Dam aan het andere uiteinde van Lake Powell liggen hier hemelsbreed meer dan 100 km vandaan. Na deze korte stop vervolgen we onze reis op Highway 95 naar het noordwesten. Het landschap is ook hier schitterend en bestaat voornamelijk uit grillige formaties van rood zandsteen. Als je over een terreinwagen en genoeg tijd beschikt, zijn er in deze omgeving mooie routes te rijden en prachtige natuurgebieden te bezoeken. Helaas zijn de meeste van deze natuurlijke bezienswaardigheden vandaag niet voor ons weggelegd. Met ons karretje kunnen we geen al te ruige wegen gaan rijden en bovendien ontbreekt het ons ook gewoon aan tijd. Een stop maken we echter nog, voordat we bij Hanksville op Highway 24 naar het westen afslaan. Op internet had ik een klein parkje met de mooie naam “Little Egypt” gevonden. Dat ligt amper 2 mijlen van de highway aan de onverharde Bull Creek Pass Scenic Backway. Volgens de beschrijving op internet bevindt zich de afslag tussen de mijlpalen 21 en 20 en is die met een boord aangegeven. We hebben al eerder gemerkt, hoe handig de mijlpalen bij het vinden van de juiste afslag kunnen zijn. Als er al wegwijzers bij een kruispunt staan, dan zijn die namelijk meestal vrij klein en kun je ze bovendien nauwelijks lezen. Vaak ben je de afslag al voorbij, als je erachter komt, dat je links of rechts had gemoeten. Met de mijlpalen kun je daar handig op inspelen en de snelheid alvast verminderen, als je in de buurt van de juiste paal komt. Op die manier heb je veel minder kans op het missen van de juiste afslag.
Ook nu vinden we dankzij deze palen weer feilloos de juiste weg naar Little Egypt Geologic Site. De 1,6 mijlen lange toegangsweg naar het parkeerterreintje van dit geologisch interessante gebied is weliswaar onverhard en vrij hobbelig, maar met aangepaste snelheid ook met ons busje goed te doen. Zijn naam ontleent het park waarschijnlijk aan een grote piramide van zandsteen, die iets voor het parkeerterrein aan de rechterkant van de weg te zien is. Deze kun je echter vanaf het parkeerterrein zelf niet meer zien. In de vallei onder ons zijn vooral hoodoos te zien, die een beetje op kleine groepjes mensen lijken. Deze bestaan voornamelijk uit rode zandsteen met middendoor een opvallende witte streep. Met een beetje fantasie kun je hier de meest bizarre menselijke en dierlijke figuren in zien. Zeker een half uur dwalen we meer of minder doelloos door deze natuurlijke beeldentuin en geven onze ogen de kost. We hadden er uren kunnen blijven, maar helaas begint de tijd te dringen, want we willen graag voor het invallen van de duisternis in Torrey zijn. Daarom stappen we opnieuw in de auto en rijden zonder te stoppen door naar Hanksville, waar we op Highway 24 afslaan. Langs deze weg verandert het landschap drastisch. De rode zandsteenformaties maaken hier plaats voor blauw-grijze tafelbergen met een lichtroze toplaag. De hellingen van deze “buttes” hebben diepe groeven, die in het warme licht van de inmiddels laagstaande zon bijzonder duidelijk te zien zijn. Eén van deze tafelbergen, de zogenaamde Factory Butte, valt bijzonder op, want hij staat eenzaam en alleen midden op een wijde vlakte. Natuurlijk moet ik deze even op de foto zetten. Als we even later Capitol Reef National Park binnenrijden, verandert het landschap opnieuw. We doorkruisen hier de Waterpocket Fold, een meer dan 160 kilometer lange plooi in de aardkorst. Het nauwe dal van de Fremont River, die we naar het westen volgen, laat een dwarsdoorsnede zien van alle lagen, waaruit deze plooi is opgebouwd. Aan de oostkant overheersen de lagen, die zijn opgebouwd uit een beige-geel gesteente, verder naar het westen zijn de rotsen weer knalrood. Langs de rivier groeien veel bomen, die op dit moment hun allermooiste herfsttooi laten zien. Kort voordat we het park weer uitrijden, maken we nog een korte stop bij het visitor center, om alvast een overzichtskaartje en een trailguide op te halen voor morgen. Dan willen we dit park namelijk preciezer onder de loep gaan nemen. Voor vandaag is het echter mooi geweest en we rijden daarom aan één stuk door naar het enkele kilometers buiten het park gelegen plaatsje Torrey. Hier zijn we tijdens onze huwelijksreis in november 2000 voor het laatst geweest. We hebben toentertijd in een schattige cabin van de Torrey Trading Post overnacht en dat is zo goed bevallen, dat we daar ook voor de komende twee nachten weer een huisje hebben gereserveerd. Een goede beslissing, want de cabins zijn nog net zo gezellig en schoon als in onze herinnering. Het enige verschil is, dat er nog een paar luxere huisjes bij zijn gebouwd en dat er nu in het hele resort gratis wifi is. Wij hebben echter net als toen een zogenaamde “camping cabin”, dat wil zeggen een eenvoudig huisje met twee tweepersoonsbedden, verwarming en een tv. Douche en toilet zijn net als op de camping in een apart gebouwtje in het midden van het terrein. We kunnen ons deze cabins daarom nog zo goed herinneren, omdat we hier in het jaar 2000 tijdens “election night” hebben gelogeerd. De presidentschapsverkiezingen gingen toen tussen George Bush en Al Gore en het resultaat van de verkiezingen was lange tijd onzeker. Pas weken later, toen we al lang weer thuis waren, werd de definitieve uitslag bekend en werd George Bush als winnaar aangewezen. Nadat we ons in onze cabin hebben geïnstalleerd gaan we eten bij het Rimrock Restaurant. Deze gelegenheid ligt even buiten Torrey op weg naar Capitol Reef NP en heeft een schitterend uitzicht op de rode rotsen van de Waterpocket Fold. Ook aan deze plek hebben we hele mooie herinneringen. Tijdens onze huwelijksreis was dit namelijk een van de weinige eetgelegenheden, die in november nog open waren. Het restaurant had toen nog geen centrale verwarming, alleen een grote openhaard, waar zich alle gasten tussen de gangen door verzamelden om weer een beetje op temperatuur te komen. Dat leverde hele gezellige gesprekken op en we hebben toen een stel uit Californië ontmoet, waarmee we ook de volgende dag nog hebben opgetrokken. Ook hier is in de afgelopen 17 jaar gelukkig niet zo heel veel veranderd. Het restaurant is met een serre uitgebreid en er is inmiddels ook een centrale verwarming gekomen, maar het eten is nog net zo lekker als toen, de service zeer attent en vriendelijk, de sfeer gezellig en ook de openhaard is nog steeds aanwezig. Voor het eerst deze vakantie zitten we echt te smullen: Klaas zijn mixed grill bestaand uit kwartel, braadworst en forel en mijn steak zijn om je vingers bij af te likken! En ook de toetjes (crème brûlée en ijs met warme bessen) smaken heel erg lekker. Het eten is hier niet goedkoop, maar elke cent dubbel en dwars waard. We zitten in volle teugen te genieten! Terug bij onze cabin halen we bij de “general store” van het tegenover ons gelegen Chuck Wagon Inn nog een beker koffie en thee. Vervolgens maken we een grove planning voor de dag van morgen en werken onze gewone avondrituelen af, alvorens we onder de lakens kruipen.
2 Reacties
|
AuteurFranziska Archieven
Juli 2018
Categorieën
Alles
|