Woensdag 4/10/2017: Durango - San Juan Mountains - Durango Vandaag ben ik pas kort voor 7 uur wakker en dat voelt al bijna als uitslapen. Terwijl ik ga douchen en aankleden, is Klaas nog steeds in diepe slaap. Pas meer dan een uur later wordt ook hij wakker. Ik ben dan al lang met het updaten van mijn dagboek bezig. Als ook Klaas is aangekleed, halen we beneden een bakje koffie / thee en een “cinnamon roll” en ontbijten hiermee op de kamer. Het is al na 9 uur, als we eindelijk klaar zijn voor vertrek. De bagage blijft vandaag op de kamer, want we overnachten vanavond opnieuw in Durango. Op ons programma staat vandaag de San Juan Skyway, een prachtig rondje van ca. 370 km door de San Juan Mountains. Eigenlijk is deze “scenic byway” te lang en vooral veel te mooi voor een dagexcursie. Tijdens onze reis vorig jaar hebben we er bijna drie volle dagen aan gewijd, zonder ons maar één seconde te vervelen. Het meest westelijke gedeelte van de San Juan Skyway hebben we toen echter gemist en daarom gaan we vandaag in de herkansing. We beginnen vandaag dus met het stuk van de Skyway, dat we nog niet kennen. Door een glooiend heuvellandschap met prachtig verkleurde struiken en bomen rijden we westwaarts richting Mancos en Dolores. Het weer is gelukkig stukken beter dan voorspeld. In plaats van onweer en buien is er maar weinig bewolking aanwezig, die echter steeds verder oplost naarmate we verder westelijk komen. In Dolores slaan we af naar het noorden en volgen een steeds nauwer wordende vallei stroomopwaarts. De heuvels links en rechts van ons worden steeds hoger en de hellingen steiler. Ook hier groeien overal ratelpopulieren en andere loofbomen. Hun bladeren schitteren prachtig geel in de warme stralen van de herfstzon. Sommige espen zijn hier al over de top heen en hebben hun bladeren inmiddels verloren. Toch vormen ze met hun witte, bijna zilveren bast een oogverblindend tafereel. Naarmate we hogerop klimmen, verrijzen achter in het dal de toppen van de San Juan Mountains. Deze zijn met een vers laagje sneeuw bedekt en vormen een prachtig decor voor onze rit naar de top van de Lizard Pass. Achter deze col begint de San Juan Skyway weer te dalen. Na een korte fotostop bij Trout Lake, dat door mooie sneeuwtoppen wordt omringd, slaan we even later rechtsaf op de zijtak van de San Juan Skyway, die naar het plaatsje Ophir leidt. Deze ca. 4 mijl lange weg is weliswaar onverhard, maar met aangepaste snelheid ook met een gewone personenauto goed te berijden. Ophir blijkt groter dan verwacht. Er wonen hier zelfs enkele gezinnen met schoolgaande kinderen. Het is echter niet het plaatsje zelf, maar de weg ernaartoe, die deze rit de moeite waard maakt, want ook hier kunnen we genieten van fantastische herfstkleuren en een geweldig bergpanorama. Achter Ophir loopt de weg nog verder. Hij klimt over Ophir Pass en komt uiteindelijk aan de andere kant van de bergen uit in het plaatsje Silverton. Voor ons is dit avontuur echter niet weggelegd, want direct achter de plaats Ophir wordt de weg dusdanig hobbelig en modderig, dat zowel “high clearance” als ook vierwielaandrijving een absolute must zijn. Maar de route via de volledig verharde San Juan Skyway is gelukkig ook zeer de moeite waard. Wij keren daarom weer om en rijden dezelfde weg terug naar de verharde Highway 145, die we verder volgen in richting noorden. Even later komen we bij een uitkijkpunt uit met een geweldig uitzicht op de toppen van Mount Wilson, Wilson Peak en Lizard Head. Uiteraard stoppen we hier voor een paar foto’s, alvorens we de afdaling naar Telluride inzetten. Dit voormalige mijnstadje, dat tegenwoordig een vreemde mix tussen een kunstenaarsnest en een hippe wintersportplaats is, hebben we vorig jaar al eens bezocht. Toen was het echter geen bijzonder mooi weer en daarom gaan we vandaag voor de herkansing. Met name de beroemde Bridal Veil Falls helemaal achter in het dal willen we graag nog een keer zonder mist zien. En dat lukt aardig, al kan ik de waterval nog niet goed op de foto zetten, omdat ik de zon pal tegen heb. Omdat we het stadje Telluride vorig jaar al hebben bekeken en parkeren toen vrij moeilijk bleek, slaan we de plaats zelf deze keer over en rijden via Placerville verder naar Ridgway. Onderweg komen we over de Dallas Divide, een col met een schitterend uitzicht op de met sneeuw bedekte toppen van de Sneffels Range. Net onder de col aan de kant van Ridgway is een parkeerplaats, waar je volop van dit prachtige panorama kunt genieten en geweldige plaatjes kunt schieten. Dat hebben we vorig jaar gedaan en dat doen we uiteraard dit jaar weer! In Ridgway, een oud westernstadje waar verschillende films van John Wayne zijn gedraaid, nemen we vervolgens onze lunchpauze. Het restaurant, waar we gaan eten, heet heel toepasselijk “True Grit” naar de film, die hier opgenomen is. Ik bestel de zeer rijk gevulde “cowboy cobb salad”, Klaas neemt de “pasta alfredo chipotle” met garnalen. Beide gerechten smaken verrukkelijk, al zijn ze als lunch eigenlijk veel te machtig.
Het is al bijna 3 uur ’s middags, als we aan de tweede helft van ons rondje beginnen. Vanaf nu rijden we op Highway 550 richting het zuiden. Deze keer kruip ik achter het stuur, zodat Klaas ook eens van het uitzicht kan genieten. Al gauw komen we in Ouray, het oude mijnplaatsje waar we vorig jaar 2 nachten hebben gelogeerd. Het thermaalbad, dat vorig jaar vanwege een verbouwing was gesloten, is nu wel weer open. Ons badpak ligt echter in Durango en bovendien hebben we nu toch te weinig tijd om te gaan badderen. We rijden in Ouray daarom gewoon door en stoppen pas bij de twee uitzichtpunten boven de plaats met blik in het ravijn van de Uncompahgre River. Net als vorig jaar maken we ook bij de Red Mountain Mining District een korte stop. Ook nu liggen de rode berg en de historische Yankee Girl Mine weer schilderachtig in het warme licht van de laagstaande zon. Door het verse laagje sneeuw op de rood-bruine hellingen van Red Mountain is het tafereel zo mogelijk nog indrukwekkender dan vorig jaar. Via de Red Mountain Pass dalen we vervolgens af naar het stadje Silverton. Voor een stop in dit voormalige mijnplaatsje met zijn prachtige historische gebouwen is vandaag helaas geen tijd, want als we voor inval van de duisternis terug in Durango willen zijn, moeten we nu opschieten. We rijden daarom direct door in richting Molas Pass. Althans dat is de bedoeling, want onderweg krijgen we toch nog enig oponthoud door werkzaamheden aan de weg. Ook boven op de col lassen we nog even een korte pauze in, want de diepblauwe bergmeertjes en de prachtig witte bergtoppen op het achtergrond zijn simpelweg te mooi om gewoon aan voorbij te rijden. Over nog een col, de Coal Bank Pass, en een afdaling komen we uiteindelijk weer bij ons hotel in Durango uit. Ook deze plaats heeft een aardig centrum met vele historische gebouwen. Vorig jaar zijn we hier niet gestopt, maar vandaag willen we graag nog een kort bezoekje aan downtown Durango brengen. Willen we nog iets zien, moeten we echter opschieten, want de zon is intussen al haast achter de bergen verdwenen. We dumpen daarom snel onze spullen op de hotelkamer en lopen dan meteen het centrum in. Langs Main Street zijn vooral veel winkels en restaurants gevestigd, maar ook een paar statige, oude hotels zoals het Strater Hotel. Helemaal aan het zuidelijke uiteinde van downtown ligt het station van de beroemde Durango & Silverton Narrow Gauge Railroad. Het laatste stoomtreintje van de dag rijdt net het station binnen en er komt een enorme mensenmassa op ons af. Toch lukt het ons om tegen de stroom in op het perron te komen en een paar foto’s van het stoomtreintje te maken. Mooi om te zien, maar om redenen, die ik gisteren al heb uitgelegd, ben ik toch blij, dat we niet voor deze treinrit, maar voor die tussen Antonito en Chama hebben gekozen. Daarna gaan we op zoek naar een restaurant om te dineren. Niet dat we al heel veel trek hebben na de uitgebreide lunch van vanmiddag, maar helemaal zonder diner kunnen we tenslotte ook niet. Omdat we de burgers en steaks inmiddels een beetje beu zijn, strijken we neer bij het Himalaya Restaurant. Hier serveren ze curry-gerechten uit India en Nepal. We kiezen allebei voor een milde korma-curry met rijst en naan-brood erbij: Klaas met lam, ik met groente. Als gratis voorafje krijgen we bovendien ongevraagd een schaal met pappadums en een heet dipsausje geserveerd. Propvol wandelen we vervolgens terug naar het hotel, waar Klaas bijna meteen in slaap valt, terwijl ik nog een beetje dagboek schrijf. Om een uur of 11 is het ook voor mij mooi geweest en ga ik plat.
2 Reacties
|
AuteurFranziska Archieven
Juli 2018
Categorieën
Alles
|