Vrijdag 29/9/2017: Farmington - Bisti Badlands - Farmington Ook vandaag begin ik de dag met het updaten van mijn dagboek, want daar is gisteravond niet meer van gekomen. Ik was er simpelweg te moe voor. Toch zitten we al voor acht uur weer aan het ontbijt. Dit is hier bij de kamerprijs inbegrepen. Behalve de in Amerika gebruikelijke zoetigheid kun je hier ook eieren, aardappeltjes, wafels en zelfs vers fruit krijgen. We leggen een stevige bodem voor de rest van de dag en gaan dan rond half 9 op pad. Onze bestemming is de Bisti Badlands Wilderness op ongeveer een uur rijden ten zuiden van Farmington. Farmington zelf is namelijk niet bijster interessant. Het is gewoon het regionale centrum van de Four Corners Area en daarom de meest geschikte uitvalsbasis om de natuurgebieden in de omgeving te verkennen. De natuurparken ten zuiden van Farmington bestaan vooral uit zogenaamde badlands. Dat is een landschapsvorm, die gekenmerkt is door een sterk geërodeerde ondergrond, die meestal uit klei bestaat. Door de erosie ontstaan verschillende rotsformaties zoals canyons, ravijnen en natuurlijke rotspillaren, die ze hier “hoodoos” noemen. Door de aanwezigheid van deze hoodoos, door de diepe ravijnen en het woestijnachtige klimaat in de badlands is dit landschapstype weinig of helemaal niet geschikt voor de landbouw. De pioniers noemden deze landschapsvorm daarom “badlands” (slechte grond). Zoals gezegd bevinden zich in de omgeving van Farmington verschillende van deze badlands-gebieden. Ze zijn echter niet allemaal even interessant en ook niet allemaal even makkelijk toegankelijk. Wij hebben vandaag voor de Bisti Badlands Wilderness gekozen, omdat we hier al heel veel mooie plaatjes van gezien hebben. Bovendien is de onverharde toegangsweg naar dit gebied maar ongeveer 3 mijl lang en zou onder normale omstandigheden ook met een gewone auto te berijden moeten zijn. Na hevige regenbuien kan deze voornamelijk uit klei bestaande zijtak van Highway 371 echter spekglad en volledig onbegaanbaar worden. Na alle regen van de afgelopen dagen is het daarom maar de vraag, of we erin zullen slagen de Bisti Badlands te bereiken. Zeker omdat we niet zoals gepland in een SUV, maar in een gewone minivan rijden. Voorlopig schijnt echter gewoon de zon en besluiten we een poging te wagen. De eerste 36 mijl hobbelen we over de weliswaar verharde, maar niet al te best onderhouden Highway 371 naar het zuiden. Overal zijn grote scheuren en diepe gaten in het asfalt. Pas op de tweede helft van het traject wordt het wegdek beter, want de weg is hier onlangs nog opnieuw geasfalteerd. De afslag naar de Bisti Badlands Wilderness is gelukkig duidelijk aangegeven met een bord. Ook de toestand van de onverharde toegangsweg valt ondanks de regen van de afgelopen dagen best wel mee. Op de klei ligt een vers laagje grind en dat maakt het wegdek wat minder glibberig. De rit naar het parkeerterrein 3 mijl verderop wordt hierdoor wel wat hobbelig, maar door de snelheid aan te passen valt het ook met onze minivan goed te doen. Op het parkeerterrein zelf ligt wel flink wat natte klei en die blijft in grote klonten aan de wielen van ons busje plakken. Ook Klaas, die zonder na te denken in zijn nette schoenen uit de auto springt, belandt meteen in de blubber. Ik doe het wat voorzichtiger aan en weet mijn sneakers redelijk schoon te houden. De badlands zelf zijn alleen te voet te verkennen en hiervoor doen we de wandelschoenen aan. Er zijn hier geen gemarkeerde wandelpaden. We hebben alleen een kaart met de gps-coördinaten van de meest belangrijke bezienswaardige rotsformaties, die we van internet hebben gedownload. Helaas beschikken we echter niet over een gps om ons ernaartoe te brengen. Er staat bovendien maar één andere auto inclusief caravan op het parkeerterrein, maar zijn bewoners zijn vertrokken. We kunnen dus ook aan niemand de weg vragen. We pakken daarom voldoende water en proviand in onze rugzakken en gaan dan meer of minder doelloos op pad. Er is gelukkig wel één centrale “wash”, een soort droogstaande rivier, die vanaf het parkeerterrein de badlands in loopt en het hele gebied van west naar oost doorsnijdt. Vanuit deze wash kun je diverse zijdalen met interessante rotsformaties verkennen. Door naar de centrale wash terug te keren en deze in westelijke richting te volgen, moeten we onze auto dus ook zonder gps terug kunnen vinden. Nadat we via de centrale wash een klein stuk naar het oosten hebben gelopen, slaan we rechtsaf en volgen één van de zijdalen naar het zuiden. Via een steeds nauwer wordende canyon met kale wanden van klei klimmen we omhoog en komen uiteindelijk uit op een brede heuvelrug van beige klei. Hier vandaan genieten we van een schitterend uitzicht over het hele gebied. Voor nog meer prachtige panorama’s volgen we de rug een stukje naar het oosten. Aan de voet van de heuvel verschijnt een terrein met prachtig chocoladebruine hoodoos. Dat is redelijk uitzonderlijk in de Bisti Wilderness, want de meeste rotsformaties zijn hier lichtgrijs, beige of zelfs wit. Helaas lukt het ons hier niet om weer naar de centrale wash af te dalen, want de zijdalen die ernaartoe leiden zijn veel te steil. We lopen daarom een stukje over de heuvelrug terug, in de hoop het dal waardoor we naar boven zijn gekomen terug te vinden. Dat lukt echter niet. We zijn nog maar amper een half uurtje onderweg en nu al verdwaald. Gelukkig vinden we even verderop wel een plek, waar we weer kunnen afdalen, al kost het wel wat moeite. Op handen en voeten klauterend en op onze achterste naar beneden glijdend bereiken we uiteindelijk weer de centrale “wash”. Die volgen we een tijdje naar het oosten, alvorens we opnieuw een zijcanyon induiken. Hier zijn een paar bijzonder fraaie hoodoos te vinden met dekstenen, die een beetje op vleugels lijken. De meeste van deze op moderne kunst lijkende rotsformaties zijn van lichtgrijze of beige kleur, maar er zijn ook enkele exemplaren met bruine streepjes en een paar felrood gekleurde heuveltjes. Samen is dat een schitterend bijna surreëel tafereel. Intussen dreigt er onweer, want aan de horizon verschijnt een gitzwarte wolkenfront, die steeds dichterbij kruipt. Omdat we geen zin in een nat pak hebben en bovendien de rit over de onverharde weg terug naar de highway liever niet in de regen willen aantreden, besluiten we naar de auto terug te keren. Klaas is bovendien het doelloze ronddwalen tussen de rotsformaties een beetje zat. Ook ik vind zo een wandeltocht zonder goede kaart of gps natuurlijk best spannend, maar ik kan er ook onwijs van genieten. Ik voel me hier net een ontdekkingsreiziger. Achter elke hoek wacht weer een nieuw panorama. Klaas daarentegen voelt zich zonder goede kaart niet op zijn gemak. Hij kan zich niet aan het gevoel onttrekken, het beste wat dit gebied te bieden heeft, gemist te hebben.
Gelukkig vinden we de weg terug naar de auto zonder problemen. Omdat het nog steeds droog is, besluiten we nog eerst onze broodjes op te eten. Helaas valt die van mij bij het openen uit de verpakking en komt op de zachte, modderige grond terecht. De sandwich is weliswaar nog net te redden, maar zo af en toe knarst het toch behoorlijk tussen mijn tanden. Na de lunch besluiten we nog op zoek te gaan naar een klein plateau met meer van die mooie hoodoos. Volgens de beschrijvingen, die ik op internet heb gevonden, ligt dit plateau op ongeveer 10 minuten lopen van het parkeerterrein aan de overkant van de toegangsweg. Omdat het nog steeds droog is, besluiten we een poging te wagen. We proberen het eerst in het gebied rechts van de centrale “wash”, maar vinden daar binnen een straal van een paar honderd meter geen plateau met hoodoos. Ook hier zijn geen gebaande paden en bij het oversteken van een kleine wash ga ik op een stuk met natte klei onderuit. Mijn schoenen en ook mijn handen zitten nu helemaal onder de blubber, maar verder is bij mijn val gelukkig niets gebeurd. Alle ledematen zijn nog heel en ook mijn broek is niet veel smeriger dan die toch al was. Ietwat teleurgesteld keren we weer terug naar het parkeerterrein en proberen het vervolgens nog aan de andere kant van de droogstaande rivier. Ook hier vinden we echter op een paar kleine hoodoos na niets wat op de plaatjes lijkt, die we op internet hebben gezien. Iets verder naar het noordwesten zien we nog wel een gebied met een grote concentratie hoodoos, maar intussen is het achter ons begonnen te flitsen en lijkt het ons daarom verstandiger om naar de auto terug te keren. Zo snel mogelijk rijden we vervolgens terug naar de geasfalteerde highway. Intussen is het namelijk ook begonnen te regenen en we willen hier echt niet vast komen te zitten in de zachte klei. Gelukkig verloopt de rit terug naar de geasfalteerde highway zonder problemen. Omdat het weer ten zuiden van ons wat beter uitziet en omdat daar volgens de wegwijzers langs de weg de ingang naar nog een ander badlands-gebied is, keren we nog niet naar Farmington terug, maar slaan hier linksaf. Na ongeveer 7 mijl op de highway volgen we de borden naar de De-Na-Zin Wilderness en draaien opnieuw een onverharde zijweg op. Inmiddels is het gelukkig weer droog, al is de weg nog steeds behoorlijk nat en glibberig en dat wordt helaas steeds erger, naarmate we verder van de highway verwijderd raken. Als dan ook nog een bord volgt, waarop staat, dat het nog meer dan 10 mijl is naar onze bestemming, lijkt het ons toch verstandiger om weer om te draaien. Een wijs besluit, want op terugweg verliezen de wielen van onze auto ineens hun grip en komen we dwars op de weg te staan. Gelukkig hebben we nauwelijks snelheid en gebeurt er verder niets. Zonder opnieuw in de problemen te komen bereiken we de verharde weg en volgen deze in noordelijke richting terug naar Farmington. Terwijl we tot nu toe maar enkele spetters regen hebben gehad, rijden we nu direct op een dreigende wand van zwarte onweerswolken af en belanden kort voor Farmington midden in een gigantische stortbui. Binnen de kortste keren staat de weg helemaal blank en passeren we soms plassen van wel 30 cm diep. Als we uiteindelijk het parkeerterrein van ons hotel bereiken, plenst het nog steeds. Ondanks dat we de auto zo dicht mogelijk bij de ingang hebben geparkeerd, blijven we nog zeker 5 minuten in de wagen zitten, tot dat we enigszins droog naar binnen kunnen hollen. Inmiddels is Klaas zijn mobiel begonnen te praten: Via het systeem van NS-Alert, dat kennelijk met de Amerikaanse overheid samenwerkt, krijgen we een “flashflood”-waarschuwing binnen. Even later begint ook mijn telefoon te loeien. Omdat we door al dat water voorlopig geen kant op kunnen, haal ik in de lobby een twee hete drankjes en ga dan alvast een beetje dagboek schrijven. Klaas maakt terwijl zijn vieze broek schoon en kijkt vervolgens een beetje tv. Om een uur of 5 is het onweer weggetrokken en schijnt de zon weer. Tijd voor een tripje naar de Walmart. Het valt nog niet mee om ons busje daar te parkeren, want een groot deel van het parkeerterrein staat nog steeds blank. Ook binnen in de winkel hebben ze op diverse plekken lekkage gehad en staan overal emmers en bakken op de vloer om het water op te vangen. Wij maken een uitgebreide shoppingronde door de winkel en kopen naast een nieuwe voorraad water en levensmiddelen ook wat kleren en een borstel om onze vieze schoenen mee schoon te boenen. Als we zijn uit gewinkeld, gaan we op zoek naar een geschikt restaurant voor het diner. Op Main Street vinden we een Golden Corral, een buffetrestaurant waar we al veel over gehoord hebben, maar waar we zelf nog nooit hebben gegeten. Voor 35 $ scoren we hier een all-you-can-eat-buffet inclusief drankjes. De keuze is er reuze, al zijn de meeste gerechten niet meer al te warm en zijn veel van de schalen bovendien al haast leeg en worden nog maar mondjesmaat nagevuld. De smaak van de gerechten is oké, maar ook niet meer dan dat. Bovendien is het restaurant niet al te net: overal liggen etensresten op de vloer en op het buffet. De Golden Corral gaat daarom zeker niet ons favoriete restaurant worden. Met een drankje to go keren we vervolgens terug naar het hotel. Daar maken we gebruik van ons eerder bij de Walmart gekochte schoenenborstel, bekijken onze foto’s op de tablet, schrijven dagboek en checken nog even de mail. Dat kon vanmiddag namelijk niet, want toen lag de internetverbinding plat. Waarschijnlijk ook een gevolg van het onweer. Dan is het bedtijd.
5 Reacties
|
AuteurFranziska Archieven
Juli 2018
Categorieën
Alles
|