Zaterdag 30/9/2017: Farmington - Santa Fe Vanochtend vroeg schrikken we wakker door het rinkelen van de telefoon op ons nachtkastje. Alhoewel die maar twee keer overgaat en we niet de kans krijgen om op te nemen, zijn we meteen klaarwakker. Waarschijnlijk heeft zich gewoon iemand in het nummer vergist, maar irritant is het toch. Dit is namelijk al de derde keer deze vakantie, dat dit gebeurd. Het lijkt wel alsof we door iemand gestalkt worden. Ik probeer nog weer te slapen, maar helaas zonder succes. We staan daarom al weer op tijd op en gaan ontbijten. Daarna pakken we de spullen weer in de auto, checken uit en gaan op pad. Onze bestemming vandaag is Santa Fe, de waarschijnlijk bekendste stad van de Staat New Mexico. Dat ligt op meer dan 400 km rijden van Farmington en omdat we vandaag ook nog het een of andere willen zien onderweg, komt deze vroege start uiteindelijk best goed uit. Nadat we bij de plaatselijke Subway een broodje voor de lunch hebben gekocht, nemen we Highway 64 richting Bloomfield, waar we op Highway 550 South afslaan. Ongeveer 15 mijl ten zuiden van deze plaats slaan we af op de onverharde weg naar de Angel Peak Scenic Area. Ook dit is een gebied met prachtige badlands gelegen rondom de karakteristieke tafelberg Angel Peak. Anders dan in de Bisti Wilderness zijn hier echter nauwelijks grillig gevormde hoodoos te vinden. De badlands bestaan vooral uit diepe canyons en rondgeslepen heuvels en tafelbergen. Daarvoor is dit gebied een stuk kleurrijker dan de Bisti Badlands. Naast de wit-gele en lichtgrijze lagen, die je ook in de Bisti Badlands tegenkomt, zijn er hier ook rode, blauwe en paarse strepen in het gesteente te vinden. Langs de weliswaar onverharde, maar heel goed onderhouden toegangsweg met een totale lengte van 8 mijl liggen 4 mooi aangelegde uitkijkpunten met een schitterend uitzicht over het gebied. Ondanks de hevige stortbuien van de afgelopen dagen is de weg niet glad en ook met een gewone auto prima te berijden. Waarschijnlijk hebben we de goede toestand van de weg en van de uitkijkpunten te danken aan de gaswinning, die in deze regio plaatsvindt. De scenic area ligt er dan ook niet helemaal zo maagdelijk bij, als je dat van een natuurpark zou verwachten. Met name van de eerste twee uitkijkpunten kun je in de canyons overal wegen zien lopen, die naar gaswinningsinstallaties toe leiden. Toch zijn die minder storend dan ik had gevreesd en kun je ze voor de foto’s met een kleine verandering van het perspectief elegant achter een heuveltje laten verdwijnen. Ook vandaag dreigt er weer onweer en zijn er gitzwarte wolken in de lucht. Dat maakt het tafereel echter alleen maar mooier, want de duistere achtergrond laat de kleurrijke strepen van de badlands nog beter uitkomen. Net als we de scenic area weer achter ons willen laten, breekt bovendien de zon door. Het perfecte timing voor onze fotosessie in de Angel Peak Scenic Area! Terug op de 550 volgen we deze weg in zuidoostelijke richting tot aan de plaats Bernalillo, waar we de Interstate 25 naar het noorden op draaien. Onderweg passeren we verschillende Indianenreservaten en een paar kleine dorpjes zoals Cuba en San Ysidro. Verder ligt het landschap aan de voet van de Jemez Mountains er verlaten bij. Toch is Highway 550 hier breed genoeg om een heel huis op te vervoeren. Blijkbaar laad je in deze contreien je huis gewoon op een grote vrachtwagen, als je wilt gaan verhuizen. Eén keer op de interstate wordt het een stuk drukker, want dit is de hoofdverkeersas tussen Albuquerque en Santa Fe, de twee belangrijkste plaatsen in New Mexico. Er is hier een hoop vrachtverkeer en dat maakt het rijden op deze snelweg niet bepaald aantrekkelijker. Maar gelukkig is het niet ver naar exit 259, waar we de snelweg weer verlaten. Via State Route 22 bereiken we uiteindelijk Cochiti Pueblo, waarachter de ingang tot het Kasha-Katuwe Tent Rocks National Monument ligt. Ook dit park is onder gezamenlijk beheer van de National Park Service en de plaatselijke Indiaanse bevolking. Soms is het park daarom vanwege een feestdag of ceremonie van de Cochiti People zomaar een dag gesloten. Maar vandaag hebben we mazzel en is het park gewoon open. Entree hoeven we ook hier niet te betalen, want onze parkenpas is nog steeds geldig. Dit is echter de laatste dag, dat we er gebruik van kunnen maken, want vanaf morgen 1 oktober is die verlopen.
Uitgerust met een kaartje van het park rijden we vervolgens nog 5 mijlen door naar het parkeerterrein van het national monument. Onderweg passeren we diverse diepe uithollingen in de weg, zogenaamde “dips”. In het geval van een flashflood dienen deze als afwateringskanaaltjes, maar gelukkig is het nu droog en hoeven we dus geen plassen of rivieren over te steken. Toch moeten we vanwege de diepe, steile kuilen en de modder, die na een flashflood in deze dips achterblijft, voorzichtig rijden en komen we dus maar heel langzaam vooruit. Het is al bijna 14 uur, als we eindelijk bij het parkeerterrein aankomen. Vanuit dit punt kun je het park alleen te voet verder verkennen. De “tent rocks”, waar dit park zijn naam aan te danken heeft, zijn echter al vanaf het parkeerterrein goed zichtbaar. Deze kegelvormige hoodoos lijken inderdaad een beetje op een indianentent oftewel op het puntmutsje van een kabouter. Sommige hebben zelfs een op een pompon lijkende deksteen bovenop. Inmiddels is het redelijk zonnig geworden, al schuift vanuit het westen al weer een grijze onweerslucht dichter bij. We moeten dus opschieten, als we onze geplande rondwandeling door het park droog willen kunnen afmaken. Gezien het late tijdstip besluiten we echter nog eerst een broodje te nuttigen op de naast de parkeerplaats gelegen picknickplaats. Dan trekken we de wandelschoenen aan en gaan op pad. We willen een combinatie van de Cave Loop en de Slot Canyon Trail gaan lopen, samen goed voor iets meer dan 5 kilometer wandelplezier. De eerste 800 m van onze wandeling volgen we de Cave Loop door een met pijnbomen en jeneverbesstruiken begroeid parkachtig landschap. Ook zien we hier cholla-cactussen met prachtige gele vruchten, die een beetje op bloemen lijken. Vervolgens slaan we op de Slot Canyon Trail af, die meteen een diep ravijn tussen de tentrotsen induikt. Op sommige plekken is deze spleet zo nauw, dat we makkelijk beide wanden van de canyon tegelijk kunnen aanraken en maar voetje voor voetje zettend vooruit kunnen schuifelen. Ook het zonlicht dringt nauwelijks tot op de bodem van deze slot canyons door. Het is vandaag zaterdag en dus redelijk druk in het park. We moeten daarom geregeld wachten om een groep tegenliggers te laten passeren. Dat is echter geen straf, want er valt langs het pad genoeg moois te zien. De tentrotsen zijn door het water van de incidentele flashfloods mooi glad en rond geslepen en hebben een mooi golvend streepjespatroon. De sedimentlaagjes, waaruit deze rotsen bestaan, zijn namelijk afwisselend van oranje en donkergrijs zandsteen en van vulkanische as en tufsteen in beige en lichtgrijze kleurtinten. Een prachtig gezicht en mijn camera draait weer eens overuren. Zelfs enig wildlife is in deze slot canyons aanwezig. Zo komen we onderweg onder andere een vogelspin zo groot als mijn handpalm tegen. Natuurlijk moet ook deze op de foto, zodat ik met de plaatjes later mijn lieve schoonfamilie de stuipen op het lijf kan jagen. Uiteindelijk klimt het 1,6 km lange Slot Canyon Pad het ravijn weer uit en belanden we op een heuvelrug hoog boven de rest van het park. Hier vandaan hebben we een fantastisch uitzicht over de canyon en tentrotsen onder ons. Ook het dal van de Rio Grande en de bergen aan de overkant zijn hiervandaan goed te zien. Al te lang kunnen we echter niet van het panorama genieten, want in de verte begint het te onweren en je wilt hier boven niet door de bliksem worden getroffen. Bovendien moeten we ook op de terugweg weer door de slot canyon en dat kan tijdens een onweersbui erg gevaarlijk worden. Het meestal droogstaande ravijn kan tijdens zo een stortbui namelijk binnen de kortste keren in een kolkende rivier veranderen. Opgesloten op de bodem van de diepe, nauwe spleet kun je dan geen kant op en word je onherroepelijk meegesleurd door de kolkende watermassa. De kans, dat je dat niet gaat overleven, is uiteraard erg groot. Bijna elk jaar vallen er doden door flashfloods in slot canyons. Daar willen wij uiteraard niet bij horen en daarom beginnen we meteen aan de afdaling en haasten ons zo snel mogelijk naar de uitgang van het ravijn. Net als we terug zijn op de Cave Trail en aan het tweede gedeelte van deze rondwandeling beginnen, vallen de eerste regendruppels. Eerst zijn het alleen maar een paar spetters, maar even later begint het harder te regenen en moet het regenjasje toch nog aan. We stoppen daarom niet meer al te vaak op het ca. 1 kilometer lange stuk terug naar het parkeerterrein. Het pad volgt hier de voet van de rotsen en komt langs een grot, die de Indianen in het zachte tufgesteente hebben gegraven en als woning hebben gebruikt. Wat dat betreft lijkt Kasha-Katuwe heel erg op Cappadocië in Turkije. Ook daar heb je van die tentachtige hoodoos van tufsteen, waarin grotwoningen zijn gevestigd. We hebben ook hier een mooi uitzicht op de tentrotsen, al lijken die uit dit perspectief heel wat minder spectaculair dan zonet vanuit de slot canyon en vanaf de heuvelrug. Net op tijd voor dat de echte stortbuien beginnen bereiken we de auto en rijden we het park weer uit. Op weg terug naar de interstate komt het ineens met bakken uit de hemel. Wat ben ik blij, dat we nu niet meer in de slot canyon zitten. We kunnen alleen maar hopen, dat ook alle andere wandelaars de canyon op tijd hebben kunnen verlaten, want op weg naar buiten kwamen we nog genoeg tegenliggers tegen. Het is gelukkig nog maar een klein stukje rijden naar ons hotel in Santa Fe en met behulp van ons navigatiesysteem is de accommodatie snel gevonden. We logeren de komende twee nachten in een Motel 6 op Cerrillos Road, iets ten zuiden van het stadcentrum. We kennen dit hotel nog van onze huwelijksreis in november 2000, nu bijna 17 jaar geleden. We hebben het in herinnering als een weliswaar eenvoudige, maar schone accommodatie, die bovendien heel betaalbaar is. Veel is er wat dat betreft de afgelopen 17 jaar niet veranderd. Gezien de locatie is dit hotel niet echt duur, maar het biedt ook niet de luxe, die we inmiddels van andere accommodaties tijdens deze reis gewend zijn. Er is bij voorbeeld geen koelkast op de kamer, geen ontbijt in de kamerprijs inbegrepen en ook voor wifi moet je extra betalen. Het is wel heel netjes en schoon. In een korte pauze tussen de buien door lukt het ons om de bagage droog naar de kamer te brengen. Daar checken we vervolgens even de mail en rusten wat uit, alvorens we de regenjassen weer aandoen om op zoek te gaan naar iets te eten. Eigenlijk waren we van plan om even naar het één blok verderop gelegen Chili’s Restaurant te lopen. Buiten hoost het echter inmiddels weer zo verschrikkelijk hard, dat we toch maar de auto pakken. Nu we toch met de auto zijn, besluiten we nog een stukje verder te rijden naar Applebee’s, één van ons favoriete restaurantketens in de VS. Daar is het echter heel erg druk op deze zaterdagavond en we rijden daarom door naar de Blue Corn Café, nog zo’n “trip down Memory Lane”, want ook hier hebben we 17 jaar geleden al wel eens gegeten. We hebben thuis zelfs nog een bierglas staan van de huiseigen brouwerij van het Blue Corn Café. Op weg naar het café rijden we langs de drive-through-pinautomaat van een bank. Deze wordt in de gaten gehouden door twee gewapende agenten in een politieauto. Als alle pinautomaten in Santa Fe op die manier beveiligd worden, dan lijkt me dat een dure grap, al voorkom je hierdoor natuurlijk wel plofkraken, overvallen en de installatie van skim-apparatuur. Bij de Blue Corn Café hebben ze gelukkig nog wel een plekje vrij voor ons. Als voorafje delen we ons een reusachtige portie nachos, waarna we eigenlijk al vol zitten. Gelukkig heb ik als hoofdgerecht maar een ceasar salad besteld. Terwijl het mij nog net lukt mijn salade naar binnen te werken, maakt Klaas met zijn burrito geen schijn van kans. Hij laat de helft staan. Omdat Klaas bij het eten een biertje heeft gedronken, moet ik vanavond ons bakbeest op stal brengen. Niet bepaald mijn favoriete klus in een drukke, voor mij totaal onbekende stad en al helemaal niet in het donker. Maar gelukkig is het om deze tijd niet meer zo druk op de weg en ligt ons hotel bovendien maar een paar honderd meter verderop. Het lukt me dan ook zonder problemen om ons en de auto veilig “thuis” te brengen. Buiten regent het trouwens nog steeds en volgens de weersvoorspelling op tv gaat daar zo snel geen verandering in komen. Pas morgen in de loop van de dag zal het weer weer een beetje opknappen. Vandaag zijn er weer op verschillende plekken in New Mexico flashfloods geweest. Wat dat betreft zitten we hier in Santa Fe nog betrekkelijk veilig, want hier hebben de buien tot nu toe niet tot overstromingen geleid. Terwijl Klaas nog wat tv kijkt, maak ik alvast een begin met dagboek schrijven. Lang houden we dat echter niet vol, want Klaas kampt voor de zoveelste keer deze vakantie met hoofdpijn en ik ben simpelweg te moe om mij op het schrijven te concentreren. Ook vandaag gaan we daarom al redelijk vroeg naar bed.
4 Reacties
|
AuteurFranziska Archieven
Juli 2018
Categorieën
Alles
|